Stanisław Janikowski

Urodził się 5 kwietnia 1894 r. w Gąsawie pow. Żnin. Syn Karola i Heleny z Solińskich.

W 1908 r. ukończył szkołę handlową, po czym odbył trzyletnią praktykę pomocnika handlowego.

Od 1905 r. należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.

W czasie I wojny światowej w armii niemieckiej; służył w niej do grudnia 1918 r.

Uczestnik powstania wielkopolskiego, do którego przystąpił 4 stycznia 1919 r. Uczestniczył w walkach w rejonie Inowrocławia, Żnina, Szubina i Łabiszyna. Od 12 lutego w 2 puł wlkp (potem: 17 puł). Od 12 sierpnia 1920 r. w 215 puł Armii Ochotniczej (potem: 26 puł). Brał udział w walkach z bolszewikami m.in. pod Brodnicą (14-18 sierpnia). Dalsze natarcie pułku na wieś Mszano i wieś Szabda odrzuciło coraz słabsze siły sowieckie od Brodnicy. Odznaczył się tu wachm. Janikowski oraz starszy ułan Konwiński z 3 szwadronu, którzy wybili obsługę 2 karabinów maszynowych przeciwnika, a następnie skierował ogień ze zdobytej broni na kontratakującego przeciwnika.

W niepodległej Polsce podoficer zawodowy. 15 stycznia 1923 r. przeniesiony z 26 do 27 puł. Posiadał stopień st. wachm. Sprawował funkcję szefa szw. W 1936 r. przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał wówczas w Iwieńcu.

Po II wojnie światowej w 1946 r. osiedlił się w Toruniu.

Zmarł 29 maja 1949 r. w Toruniu i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym św. Jerzego.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i brązowym Krzyżem Zasługi.

Żonaty z Felicją N., miał córki Helenę i Danutę.