Stanisław Jaranowski

Urodził się 12 października 1899 r. w Brodnicy. Syn Juliana i Katarzyny z d. Bunke (?).

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Od 1919 r. w 63 pp.

W niepodległej Polsce podoficer zawodowy. W latach 1923–1924 był elewem w Szkole Podoficerów Zawodowych Piechoty w Grudziądzu. Od 1924 r. w 4 baonie granicznym (potem: KOP „Dederkały”. W 1929 r. posiadał stopień st. sierż. Od 1931 r. w 14 baonie KOP w Borszczowie. W 1933 r. był słuchaczem Centralnej Szkoły Podoficerskiej KOP w Osowcu.

Podczas kampanii 1939 r. służył w komp. km 30 pp, walczącej w ramach Armii „Łódź”. Dostał się do niewoli niemieckiej, z której zbiegł. Jako członek Polskiej Armii Powstańczej brał udział w działalności konspiracyjnej. Od 1944 r. przebywał na przymusowych robotach w Niemczech.

Uwolniony w 1945 r., podjął służbę w 1 DPanc. W tym też roku powrócił do kraju.

Wstąpił do LWP. W stopniu st. ogn. w 1946 r. był szefem plutonu dowodzenia 13 BAC, a potem szkoły podoficerskiej tej brygady.  W latach 1946–1947 służył w 74 pal. Następnie szef kuchni żołnierskiej (od 1947 r.), kierownik kasyna oficerskiego Wyższej Szkoły Artylerii w Toruniu oraz szef baterii kursu oficerów rezerwy artylerii przy tej szkole. Był inwigilowany przez funkcjonariuszy informacji wojskowej. W 1952 r. został przeniesiony do rezerwy.

Dalsze jego losy są nieznane.

Odznaczony Medalem Niepodległości i brązowym Krzyżem Zasługi.