Stanisław Jarecki

Urodził się 28 sierpnia 1892 r. w Białymstoku. Syn Józefa i Jadwigi z d. Szamotuło.

Ukończył szkołę realną w Białymstoku (1911 r.), po czym studiował na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Lwowskiej i na Wydziale Prawa uniwersytetu w Petersburgu.

Od 1907 r. brał udział w działalności niepodległościowej. Początkowo należał do tajnego kółka uczniowskiego, następnie do „Filarecji”. Od 1910 r. należał do PPS, od 1911 r. w Organizacji Akademickiej „Życie”.

Należał do Związku Strzeleckiego. W latach 1912–1914 był instruktorem i od 191r r. zastępcą komendanta Związku Walki Czynnej w Petersburgu.

W czasie I wojny światowej od października 1914 r. był organizatorem oddziałów lotnych POW w Warszawie i na terenie zaboru rosyjskiego. Brał udział w nieudanej akcji wysadzania torów kolejowych w okolicach Otwocka (23 listopada). Formalnie od 30 listopada należał do pierwszego oddziału lotnego POW (Oddział Lotny Wojsk Polskich) ps. „Jarosław”. Ranny w głowę 4 grudnia podczas akcji w Bełżycach koło Lublina. Od kwietnia (?) 1915 r. kierował oddziałem lotnym POW w okręgu radomskim. 3 maja brał udział w wysadzeniu mostu kolejowego pod Jedlnią oraz Zagożdżem. W okresie od 19 lipca do września więziony przez władze niemieckie. Zwolniony, od 30 września w Legionach Polskich. Był żołnierzem baonu uzupełniającego I Brygady w Sandomierzu, a potem 7 pp LP. 1 listopada odkomenderowany do POW, był zastępcą komendanta okręgu lubelskiego. Od 15 stycznia 1916 r. w 1puł LP. Uczestniczył w kampanii wołyńskiej. Od 14 października lub listopada 1916 r. ponownie w POW. Był referentem politycznym w okręgu Kielce-Radom. Ukończył kurs oficerski. W marcu (maju) 1917 r. został odkomenderowany celem organizacji bojówek PPS – był członkiem Wydziału Centralnego Pogotowia Bojowego partii. Kierował działem organizacyjnym. Uczestniczył w wysadzeniu transformatora na Woli, unieruchamiając komunikację tramwajową w mieście (luty 1918), w przygotowaniach do zamachu na naczelnika niemieckiej policji politycznej w Warszawie dr. Ericha Schultza (1 października 1918). Brał udział w rozbrajaniu Niemców w Warszawie w listopadzie 1918 r., po czym automatycznie przeszedł do Wojska Polskiego.

Zajmował stanowisko szefa sztabu Komendy Głównej Milicji Ludowej PPS i w Milicji Ludowej. Posiadał stopień ppor. piech. Po likwidacji milicji w lipcu 1919 r. powrócił do Wojska Polskiego. Był kierownikiem Ekspozytury Oddz. Informacyjnego w Białymstoku. 19 stycznia 1921 r. awansował na kpt. piech.

Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., był szefem Oddz. II DOK nr III w Grodnie (1923) oraz oficerem 41 pp. W 1925 r. został przeniesiony do rezerwy.

Podjął wówczas pracę w Urzędzie Wojewódzkim w Nowogródku (od 14 września 1927 r. jako naczelnik wydziału bezpieczeństwa), a potem w Toruniu (od 12 września 1928 r.). Był inspektorem MSW, wicewojewodą kieleckim (w okresie od 17 maja do 9 lipca 1934 r. p.o. wojewody), od 1935 r. dyrektorem biura inspekcji MSW. 20 stycznia 1935 r. objął funkcję wojewody stanisławowskiego.

Działacz społeczny; był prezesem komisji rewizyjnej Związku Peowiaków, członkiem zarządu Związku Filaretów.

Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. po agresji sowieckiej z 17 września przeszedł na Węgry, gdzie brał udział w działalności konspiracyjnej piłsudczyków. W listopadzie 1940 r. wysłany do kraju jako emisariusz budapesztańskiej grupy piłsudczyków. Na początku styczniaprekraczania granicy aresztowany przez policję słowacką i wydany Niemcom. W kwietniu 1942 r. uwolniony. W pierwszych dniach powstania warszawskiego w sierpniu 1944 r. aresztowany przez Niemców i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Auschwitz. Po kilku dniach zwolniony w zamian za opracowanie antysowieckiej ulotki.

Po wojnie pozostał w Polsce. Ukrywał się pod nazwiskiem „Stanisław Michalski”. Aresztowany 27 lub 28 lutego 1952 r. w Krakowie przez władze komunistyczne. Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego dla m.st. Warszawy z 18 marca został skazany na osiem lat więzienia. Wobec choroby (białaczka) 5 kwietnia 1955 r. przeniesiony do kliniki hematologicznej.

Tam zmarł 9 maja 1955 r.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości z mieczami, orderem Polonia Restituta 4 kl., Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi.