Urodził się 7 maja 1898 r. w Wieluniu. Syn Ignacego i Marcjanny ze Świtalskich.
W czasie I wojny światowej od 17 marca 1917 r. w POW ps. „Kruk”. Brał udział w rozbrajaniu Niemców (11 listopada 1918), po czym wstąpił do Wojska Polskiego.
Służył w 4 pp leg oraz w 12 komp. 27 pp. Ukończył kurs podoficerski i kurs karabinów maszynowych. Brał udział w walkach z bolszewikami, pod Skwirą został ranny. Po wojnie w stopniu sierz. w rezerwie.
W niepodległej Polsce w Policji Województwa Śląskiego. W 1931 r. posiadał stopień posterunkowego. Mieszkał wówczas w Chorzowie Starym (obecnie część Chorzowa).
Podczas kampanii 1939 r. ewakuowany w kierunku wschodnim, po 17 września aresztowany przez Sowietów w Równem.
Wywieziony na podstawie listy nr 042 z 20-22 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany na terenie Ukrainy, zapewne w Kijowie.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl. i Medalem Niepodległości.
Żonaty (od 15 V 1922) ze Stanisławą Kotas, miał synów Stanisława (ur. 10 IV 1924), Edwarda (ur. 17 I 1926) oraz córki Helenę (ur. 3 IV 1928) i Wandę (ur. 14 VII 1932).
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej Wojska Polskiego w Warszawie.
„Monitor Polski” nr 260/1931; Ukraiński ślad Katynia, Warszawa 1995.