Urodził się 26 grudnia 1897 r. we Wróblewie pow. Łęczyca (Piotrkowie?). Syn Władysława i Leontyny z Jopkiewiczów. Brat Władysława (zob.).
Należał do tajnej I Drużyny Skautowej im. Cypriana Godebskiego w Piotrkowie. Od 23 czerwca 1914 r. brał udział w pięciodniowym obozie w lesie Woli Drzazgowej, po którym rosyjska żandarmeria przeprowadziła rewizję w jego mieszkaniu.
W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Służył w 11 komp. 3 pp LP.
Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Służył w 3 pap. 1 października 1919 r. mianowany ppor. art. 19 listopada przydzielony do IX BArt.
W czerwcu 1921 r. pełnił służbę w part najcięższej. Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919, służył w 18 pap (1923, 1924) i w 1 Oddziale Służby Uzbrojenia (1928). Co najmniej od 1932 r. w składnicy uzbrojenia nr 7. 19 marca 1938 r. awansował na kpt. uzbr. Wiosną 1939 r. był komendantem kadry i oficerem mobilizacyjnym. 24 sierpnia objął funkcję szefa służby uzbrojenia 17 DP.
Podczas II wojny światowej na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Uczestniczył w bitwie nad Bzurą. Dostał się do niewoli niemieckiej, w której m.in. przebywał w oflagu VII A w Murnau. W 1945 r. został uwolniony.
Zmarł 7 czerwca 1980 r.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.
H. Bagiński, U podstaw organizacji Wojska Polskiego 1908–1914, Warszawa 1935; L. Głowacki, 17 Wielkopolska Dywizja Piechoty w kampanii 1939 roku, Lublin 1969; „Monitor Polski” nr 92/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.