Stanisław Łączkowski

Urodził się 2 stycznia 1897 r. w Żakowicach pow. Nieszawa. Syn Ludwika i Wandy z Gieblitzów.

W 1909 r. z rodzicami wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Ukończył szkołę ogólną i średnią (1915 r.) w Filadelfii. Jednocześnie pracowal dorywczo.

Od 1914 r. należał do Związku Sokołów w Ameryce, sprawował funkcję podnaczelnika gniazda nr 13 w Filadelfii.

W 1917 r. wysłany do szkoły podchorążych w Cambridge Springs w Pensylwanii, gdzie odbył dwumiesięczny kurs (kwiecień-maj). Następnie w szkole oficerskiej przy armii kanadyjskiej w Camp Border. Po jej ukończeniu w październiku 1917 r. przydzielony do 1 baonu ochotników z Ameryki do Armii Polskiej we Francji. Służył w 7 komp. 1 psp. 1 stycznia 1918 r. został mianowany ppor. piech. (z dniem 7 października 1917 r.). Brał udział w walkach z Niemcami na terenie Szampanii, gdzie 15 lipca 1918 r. został ranny w nogi. Po wyleczeniu się powrócił na front w Wogezach. Sprawował funkcję młodszego oficera w komp.

Oficer bardzo odważny. Został ranny dnia 15 lipca 1918 i w następstwie ewakuowany. Po wyzdrowieniu wrócił zaraz do pułku, chcąc jak najprędzej powrócić na front.

Dnia 29. X. 1918. podał się sam na dowódcę oddziału wypadowego, który miał zadanie zaatakowania wysuniętego posterunku niemieckiego na górze La Mera Henry na zach. od (…) (Wogezy).  Po krótkim przygotowaniu artylerji por. Łączkowski rzucił się ze swymi ludźmi na blokhaus niemiecki i zarzucił go granatem, zabijając jego obsadę. Kontratakowany, pod silnym naporem ckm niepr. musiał się jednak wycofać, wyprowadzając prawie że bez strat swój oddział z strefy ognia [z wniosku ppłk. Wacława Piekarskiego na order Virtuti Militari].

11 stycznia 1919 r. awansował na por. piech. Wraz z armią gen. Józefa Hallera w 1919 r. powrócił do kraju. Jako dowódca 7 komp. 43 pp (b. 1 psp) oraz (od 18 grudnia) dowódca komp. 44 pp brał udział w walkach z bolszewikami. 16 lutego 1921 r. zdemobilizowany. Zweryfikowany jako por. rez. piech. z 1 czerwca 1919 r., z dniem 2 stycznia 1932 r. awansował na kpt. rez. piech.

Po odbyciu rocznej praktyki rolnej na Kujawach zamieszkał w Korcu pow. Równe. Był współwłaścicielem firmy kolonialno-spożywczej, a potem właścicielem sklepu. Później został wójtem gminy Korzec.

Od 1933 r. w Bezpartyjntm Bloku Współpracy z Rządem. Był członkiem zarządu Koła Miejskiego i Gminnego w Korcu.

W 1939 r. zmobilizowany do Wojska Polskiego, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 040/3 z 20 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych i francuskim Krzyżem Wojennym, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.

Żonaty (od 4 VI 1927) z Janiną Malkiewicz-Chodakowską, małżeństwo to było bezpotomne.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.