Stanisław Łaguna

Urodził się 18 stycznia 1878 r. w Czarnocinku pow. Ciechanów. Syn Zygmunta i Marii z Ubyszów.

Ukończył V gimnazjum w Warszawie oraz Wydział Mechaniczny Politechniki Warszawskiej, uzyskując dyplom inżyniera (1902 r.).

Po ukończeniu studiów pracował zawodowo przy budowie elektrowni oraz przy pracach przygotowawczych do budowy wodociągów i kanalizacji w Wilnie. W 1905 r. został usunięty ze stanowiska.

Wykładał matematykę w gimnazjum Polskiej Macierzy Szkolnej w Pułtusku. Od 1907 r. pracował w kolejnictwie na terenie Wołynia i Podola.

W czasie I wojny światowej od 1917 r. w Polskiej Organizacji Wojskowej ps. „Zbrojny”.

W styczniu 1919 r. usunięty ze stanowiska przez rząd ukraiński Symona Petlury. Do kwietnia zarządzał tramwajami i elektrownią w Żytomierzu, po czym powrócił do kraju.

Został kierownikiem działu parowozów, następnie zastępcą dyrektora wydziału mechanicznego Dyrekcji Radomskiej. Od 1 grudnia wicedyrektor wydziału mechanicznego Dyrekcji Wileńskiej. W 1920 r. pracował w Centralnej Komisji Ewakuacyjnej przy Ministerstwie Komunikacji – przeprowadził ewakuację Wilna. Następnie czynny w kolejnictwie frontowym.

Po zajęciu Wilna przez gen. Lucjana Żeligowskiego w październiku 1920 r. był organizatorem i dyrektorem wydziału kolejnictwa w tym mieście.

Po zakończeniu wojny zastępca naczelnika, a od 1926 r. naczelnik wydziału eksploatacji Wileńskiej Dyrekcji Kolei Państwowych. W 1928 r. został wicedyrektorem (początkowo jako p.o.) tej dyrekcji. Od 1929 r. dyrektor PKP w Radomiu, od 1932 r. w Katowicach, a od 1933 r. we Lwowie. 1 marca 1936 r. objął stanowisko dyrektora Departamentu Ruchu Kolejowego Ministerstwa Komunikacji.

W 1934 r. wybrany na radnego m. Lwowa.

Działacz Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, aktywista Pocztowego Przysposobienia Wojskowego. Był m.in. prezesem Aeroklubu Śląskiego, prezesem sądu koleżeńskiego Rodziny Kolejowej, wiceprezesem Zrzeszenia POW-Wschód.

Podczas II wojny światowej brał udział w działalności konspiracyjnej. Był dyrektorem Departamentu Komunikacji Delegatury Rządu na Kraj (od 1942 r.). Aresztowany przez Niemców, po czym osadzony w obozie koncentracyjnym w Auschwitz.

Zginął 1 sierpnia 1943 r. w obozie.

Odznaczony orderem Polonia Restituta 3 i 4 kl., Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Zasługi Wojsk Litwy Środkowej oraz estońskim orderem Orła 3 kl.

Żonaty z Heleną Stachowską, a po jej śmierci (od 1933 r.) z Anielą Zgórską.