Stanisław Łążyński

Urodził się 27 marca 1842 r. w Tomaszówce pow. Kamieniec Podolski. Syn Antoniego i Kamili z Dmochowskich.

Ukończył prawo na uniwersytecie w Petersburgu. W 1861 r. aresztowany przez władze rosyjskie za udział w demonstracjach antyrządowych, był więziony w twierdzy kronsztadzkiej. Potem zwolniony.

Po wybuchu powstania styczniowego wysłany przez Zygmunta Sierakowskiego do Kijowa z rozkazami dla członków zarządu województwa. W utworzonym wojewódzkim trybunale rewolucyjnym objął stanowisko prokuratora. Skazany zaocznie na karę 25 lat katorgi, konfiskatę majątku i utratę szlachectwa zbiegł do Galicji i wstąpił do formowanego tam oddziału Gołuchowskiego. Wydawał czasopismo „Praca”. Wyjechał w okolice Brodów, czelem zorganizowania wymarszu oddziału Rudnickiego „Sawy”, w którym objął funkcję komisarza. Oddział ten jednak nie wyruszył w pole i rozproszył się. Wobec groźby aresztowania przez władze austriackie zbiegł do Rumunii, a potem wyjechał do Konstantynopola i ostatecznie przedostał się na zachód.

Na przełomie XIX i XX w. mieszkał we wsiach Słobódka (pow. Gwoździec) oraz Załucze nad Prutem. Dzierżawił tam majątki ziemskie. Do końca 1907 r. pełnił funkcję członka komisji szacunkowej podatku osobisto-dochodowego w powiecie kołomyjskim. Członek Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie. W grudniu 1912 r. został zatwierdzony na stanowisku prezesa Eady Powiatowej w Kołomyi.

W czasie I wojny światowej będąc dzierżawcą dóbr Załucze pełnił funkcje przewodniczącego gospodarczej komisji powiatowej ora prezesa kołomyjskiej Rady Powiatowej.

Podczas inwazji ukraińskiej (1918-1919) pełnił funkcję polskiego marszałka powiatu kołomyjskiego.

W niepodległej Polsce zweryfikowany jako ppor. weteran. Mieszkał w Górce Narodowej koło Krakowa, zaś w końcu lat 30. w Janikowie koło Inowrocławia.

Zmarł 11 października 1939 r. i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie kwat. C-13.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości oraz orderem Polonia Restituta 4 i 5 kl.