Stanisław Lecewicz

Urodził się 27 października 1892 r. we wsi Wielkie pow. Lubartów. Syn Jana i Emilii z Tomaszewskich. Wnuk powstańca 1863 r.

Ukończył gimnazjum im. Stanisława Staszica w Lublinie (1911 r.), po czym studiował w Akademii Rolniczej w Dublanach.

Członek Zw. Strzeleckiego.

Po ukończeniu studiów pracował jako gorzelnik w Kąkolewnicy i Samoklęskach pow. Lubartów.

W czasie I wojny światowej od 16 sierpnia 1915 r. w Legionach Polskich ps. „Leszczyc”. Służył w III plut. 3 szw. 1 puł LP. Podczas kampanii wołyńskiej w 1916 r. został ranny w nogę  w rejonie Maniewicz. Po rekonwalescencji 25 lutego 1917 r. powrócił do pułku. Uzyskał stopień wachm.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach w lipcu 1917 r. internowany przez Niemców w Szczypiornie. Zwolniony w grudniu, wstąpił do POW. Brał udział w rozbrajaniu Austriaków w Lubartowie (1 listopada 1918).

Wstapił wówczas do WP. Był współorganizatorem oddziału konnego (potem: 4 szw. 1 pszwol). Następnie w 12 puł. Brał udział w walkach z Ukraińcami i bolszewikami.

W niepodległej Polsce pracował jako urzędnik. Od 1 lipca 1930 r. był burmistrzem Łęcznej, a od 1933 r. burmistrzem Hrubieszowa.

Działacz Zw. Strzeleckiego.

Podczas II wojny światowej w czasie kampanii 1939 r. 12 wrzesnia mianowany komisarycznym starostą hrubieszowskim. Po zakończeniu walk aresztowany przez Niemców, po czym osadzony w obozie koncentracyjnym w Oranienburgu. Wykupiony przez rodzinę, 29 lipca 1940 r. powrócił do Hrubieszowa. Brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach AK. W końcu czerwca 1943 r. aresztowany przez Niemców, został osadzony w obozie koncentracyjnym w Auschwitz (nr więźnia 155 487).

Zginał w maju (?) 1944 r. w obozie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych i dwukrotnie srebrnym Krzyżem Zasługi.

Żonaty, miał syna Jerzego (ur. 2 XII 1920).