Stanisław Leonard Hałaczkiewicz

Urodził się 21 października 1899 r. w Sosnowcu. Syn Stanisława i i Władysławy z Soleckich.
Od 1913 r. należał do tajnego skautingu.
W czasie I wojny światowej od 1914 r. w Legionach Polskich. Od lipca 1916 r. w POW. Ukończył kurs podoficerski (marzec 1917 r.), po czym sprawował funkcję instruktora podobwodu okręgu piotrkowskiego.
Od 1 listopada 1918 r. w WP. Przydzielony do grupy mjr. Izydora Modelskiego, brał udział w walkach z Ukraińcami w okolicach Lwowa. Od 1919 r. w 1 bytomskim pstrz potem: 75 pp). Jako sierż. pchor. w składzie I baonu walczył z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim. Wyróżnił się m.in. 23 lipca 1920 r. nad Niemnem, gdzie rozwoził rozkazy pod ostrzałem bolszewickich ckm. Z dniem 1 lutego 1921 r. mianowany ppor. piech.
W okresie od 1 maja do 15 czerwca 1921 r. przebywał w Wielkopolskiej Szkole Strzelania w Biedrusku. Następnie pełnił służbę w III baonie 75 pp. Od 1 października 1922 r. oficer II baonu 11 pp. Awansowany 1 lutego 1923 r. na por. piech., w pułku tym służył co najmniej do 1933 r. Awansowany 1 stycznia 1935 r. na kpt. piech., pełnił wówczas służbę w Szkole Podoficerów Piechoty dla Małoletnich nr 1. Następnie w 66 pp, skąd 3 czerwca 1938 r. przeniesiono go do baonu KOP „Suwałki”, w którym objął stanowisko adiutanta. Chory, od 13 października do 18 listopada 1938 r. przebywał w szpitalu Obszaru Warownego „Wilno”, po czym od 12 grudnia 1918 do 17 stycznia 1939 r. na badaniach i leczeniu w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie. Rozkazem z 10 lutego przydzielony do baonu KOP „Orany”, do marca był p.o. likwidatora agend baonu KOP „Suwałki”. Następnie (24 marca-23 lipca) przebywał na urlopie zdrowotnym. Formalnie od 21 kwietnia w 41 pp, zaś od sierpnia w DOK nr III w Grodnie.
Zmarł w 1979 r. w Londynie.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.