Urodził się 17 lutego 1891 r. w Piotrkowie. Syn Leopolda, podróżnika i etnografa, i Zofii z Krajcewiczów.
Uczestnik strajku szkolnego (1905 r.). Następnie należał do Organizacji Młodzieży Narodowej, Polskich Drużyn Strzeleckich i „Sokoła” w Krakowie.
Ukończył Wydział Filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Był sekretarzem i członkiem prezydium Komisji Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych.
W czasie I wojny światowej od 1914 r. należał do związanej z POW Wolnej Szkoły Wojskowej w Warszawie. Od 1915 r. w POW. Równocześnie od 1916 r. był członkiem Centralnego Komitetu Narodowego.
Od 10 lutego 1917 r. referent prasowy Tymczasowej Rady Stanu, a od 1 lipca 1918 r. pracował w biurze prasowym Departamentu Stanu.
Należał do Towarzystwa Straży Kresowej (od lutego 1918). W czerwcu tego roku opuścił szeregi „Zetu”, w listopadzie był współzałożycielem tajnego „Związku Patriotycznego”, w którym pełnił funkcję członka Komitetu Centralnego.
Po odzyskaniu niepodległości od 15 listopada 1918 r. w MSZ. Do 1 września 1922 r. był urzędnikiem w Departamencie Politycznym (od 3 października 1919 r. kierownik wydziału).
Następnie przez dwa lata przebywał na urlopie bezpłatnym (był wówczas kierownikiem oddziału PAT w Wilnie). W tym czasie anfgażował się w działalność polityczną na Litwie Środkowej. Należał do władz ugrupowania Związku Rad Ludowych Ziem Wschodnich Rzeczypospolitej i z jego ramienia w styczniu 1922 r. został posłem na Sejm Litwy Środkowej. Od czerwca sprawował funkcję jeggo przewodniczącego.
Po powrocie do MSZ 14 października 1924 r. mianowany zastępcą, a 17 grudnia 1925 r. naczelnikiem wydziału wschodniego w Departamencie Politycznym. Od 1 marca 1927 r. radca ambasady przy Watykanie. W okresie od 27 grudnia 1937 do 24 lipca 1939 r. kierował tą placówką jako chargé daffaires ad interim.
W czasie II wojny światowej od 1 lutego do 5 lipca 1945 r. chargé daffaires ambasady RP we Włoszech.
Po zakończeniu wojny pozostał na obczyźnie. Należał do piłsudczykowskiej Ligi Niepodległości Polski, a także Zarządu Polskiego Instytutu Historycznego w Rzymie. W okresie od 18 stycznia do 7 maja 1954 r. kierownik MSZ w gabinecie Jerzego Hryniewskiego. Latem 1965 r. przyjechał do Polski.
Zmarł 23 września 1965 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym na Powazkach w Warszawie kwat. 36.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 4 kl., złotym Krzyżem Zasługi, austriackim Krzyżem Zasługi, czechosłowackim orderem Białego Lwa 3 kl., jugosłowiańskim orderem św. Sawy 2 kl. oraz rumuńskim orderem Korony Rumunii 2 kl.
Żonaty z Hanną Marią Prewysz-Kwinto, miał córkę Hannę Marię (1926–1955) zamężną Szczepanik oraz syna Stanisława (ur. 1927) i Wojciecha (ur. 1935).
Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994; S. Łoza, Czy wiesz kto to jest?, Warszawa 1938; Mobilizacja uchodźstwa do walki politycznej 1945–1990 „Monitor Polski” nr 64/1931;