Stanisław Lewicki

Urodził się 15 maja 1896 r. w Krakowie. Syn Dionizego.

Członek Zw. Strzeleckiego w Krakowie.

W czasie I wojny światowej od 1 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich. Początkowo był dowódcą plut. w komp. strzeleckiej (do 28 października). Następnie w I plut. 3 szw. 2 puł LP.  Mianowany 28 czerwca 1916 r. tyt. plut., w 1917 r. awansował na tyt. wachm. i został przeniesiony do taborów. Od 23 kwietnia do 30 maja 1917 r. słuchacz szkoły oficerskiej w Warszawie, po czym do 15 września był przydzielony do szpitala koni w Łodzi.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w komp. sztabowej korpusu. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Szaldobos i Huszt.

Od listopada 1918 r. w WP. Początkowo w kadrze 2 pszwol, następnie był dowódcą plut. w dyonie kombinowanym 2 pszwol. Walczył z Ukraińcami w rejonie Kowla i Łucka. W styczniu 1919 r. w 2 szw. 2 pszwol. 7 maja 1919 r. mianowany ppor. kaw. Brał udział w walkach z bolszewikami.

Zweryfikowany jako rtm. kaw. z 1 czerwca 1919 r., w 1923 r. został przeniesiony do DOK nr IV w Łodzi. Następnie (1924) w Centralnej Szkole Kawalerii w Grudziądzu. Od 1928 r. w sztabie 1 DK w Białymstoku. Awansowany 1 stycznia 1930 r. na mjr. kaw., od kwietnia tego roku do 1932 r.sprawował funkcję kwatermistrza 11 puł. Od listopada 1935 r. zastępca dowódcy 10 psk. Awansowany 1 stycznia 1936 r. na ppłk. kaw., od 23 sierpnia 1939 r. dowodził 1 psk zmot.

Członek Zw. Legionistów Polskich.

Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Pułkiem dowodził do 10 września, kiedy chory, zdał dowodzenie. Potem dostał się do niewoli niemieckiej.

Zmarł 21 września 1940 r. w Tangerhütte koło Magdeburga i został pochowany na tamtejszym Nowym Cmentarzu.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, srebrnym Krzyżem Zasługi i jugosłowiańskim orderem św. Sawy 5 kl.