Bojownikom niepodległości

Stanisław Lubiński

(1884-po 1939)

Urodził się 30 lipca 1884 r. w Radomyślu na Kijowszczyźnie. Syn Cezarego i Marii z Kallenbachów. Brat Jadwigi Święckiej (zob.).

Ukończył studia, uzyskując dyplom inżyniera.

Działacz niepodległościowy ps. „Cybuś”.

W czasie I wojny światowej w armii rosyjskiej.

Po 1918 r. w WP. W 1920 r. służył w 3 BJazdy.

Od 1 listopada 1921 do 30 października 1922 r. był słuchaczem I kursu doszkalającego Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie. Zweryfikowany jako mjr kaw. z 1 czerwca 1919 r. Po ukończeniu kursu został szefem sztabu Inspektora Jazdy przy Inspektorze Armii nr II płk. Gustawa Orlicz-Dreszera. Od 1924 r. szef sztabu 2 DK. Z dniem 15 sierpnia 1924 r. awansował na ppłk. SG kaw. Od października 1925 r. zastępca dowódcy 1 psk. W 1928 r. w Oddz. IV Sztabu Generalnego. W 1930 r. pozostawał w dyspozycji dowódcy OK nr I, po czym 31 maja przeszedł w stan spoczynku.

Mieszkał w Radomiu.

Zmarł po 1939 r.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych i rumuńskim orderem Korony 4 kl.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 64/1937
Źródła

W. Chocianowicz, W 50 lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; „Monitor Polski” nr 64/1937; Rocznik oficerów kawalerii 1930; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; Rocznik oficerski rezerw 1934.