Bojownikom niepodległości

Stanisław Ludwik Gancarz

(1895–po 1934)

Urodził się 14 stycznia 1895 r. w Międzybrodziu Lipnickim pow. Biała. Syn Ludwika i Zofii z Zapałów. Brat Stefana Władysława (zob.).

Studiował w Akademii Handlowej w Krakowie i pracował jako buchalter.

Od 1912 r. członek II Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Krakowie.

W czasie I wojny światowej od 12 września 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w 3 komp. 2 pp LP. Od 25 kwietnia 1915 r. w późniejszym okm nr 3 w 4 pp LP. W jego składzie 15 lipca wyruszył na front. Walczył na Lubelszczyźnie i Wołyniu.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Był żołnierzem komp. uzupełnień km korpusu. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Bustyahaza i Talaborfalva.

Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski w rejon Udine.

Od 1 listopada 1918 r. w WP. W stopniu pchor. był dowódcą plut. 3 komp. 12 pp. Brał udział w walkach z Czechami na Śląsku Cieszyńskim. 1 marca 1919 r. mianowany ppor. piech., w kwietniu został przeniesiony do 1 pp leg. W 1920 r. dowodził komp. 142 pp.

W czerwcu 1921 r. w 4 pp leg. Zweryfikowany jako kpt. piech. z 1 czerwca 1919 r., służył w 3 psp (1923, 1924). Awansowany 1 stycznia 1927 r. na mjr. piech., w 1928 r. dowodził I baonem 66 pp. Następnie w 83 pp. 31 lipca 1931 r. przeszedł w stan spoczynku.

Dalsze jego losy są nieznane.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Źródła

„Monitor Polski” nr 132/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928; Rocznik oficerski rezerw 1934.