Bojownikom niepodległości

Stanisław Lupiński

(1891-po 1937)

Urodził się 7 maja 1891 r. w Warszawie. Syn Feliksa Jana i Heleny.

W czasie I wojny światowej od 16 sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich ps. „Lipka”. W stopniu szer. służył w 2 komp. II baonu 1 pp LP. Na początku grudnia 1914 r. przebywał w szpitalu zorganizowanym w szkole męskiej w Teplicach. Po rekonwalescencji w 4 komp. III baonu 1 pp LP. Ranny 4 lipca 1916 r. podczas bitwy pod Kościuchnówką. W 1917 r. skierowany na kurs wyszkolenia nr 4.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Służył w 3 komp. km 2 pp LP. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Żurawicy. 19 lipca został uwolniony.

W niepodległej Polsce mieszkał w Starej Miłosnej (obecnie część Warszawy). Pracowal jako woźny.

Zmarł po 1937 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 93/1937
Źródła

Lista chorych, rannych, zabitych i zaginionych legionistów do kwietnia 1915 roku, Oświęcim 1915; „Monitor Polski” nr 93/1937.