Urodził się 30 czerwca 1904 r. w Wilnie. Syn Apoloniusza i Weroniki z Kosteckich.
Ukończył studia medyczne na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie, uzyskując 20 grudnia 1928 r. dyplom lekarski. Specjalizował się w chorobach wewnętrznych i kobiecych.
W latach 30. mieszkał w Grodnie.
Z dniem 1 stycznia 1933 r. mianowany ppor. rez. lek., 1 stycznia 1937 r. awansował na por. rez. lek.
W 1939 r. zmobilizowany do WP, był lekarzem I baonu 81 pp. Na tym stanowisku wziął udział w działaniach w rejonie Piotrkowa. Dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w niej między innymi w oflagu II A w Prenzlau.
W 1945 r. uwolniony. powrócił do kraju. W 1948 r. praktykował w Opolu Lubelskim, a w 1956 r. pracował w szpitalu w Lipnie.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
„Monitor Polski” 1937, nr 64; Polski Almanach Medyczny na rok 1956, Warszawa 1957; Rocznik oficerski rezerw 1934; R. Rybka, K. Stepan, Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939, Kraków 2003.