Urodził się 12 lutego 1902 r. w Siebieżu. Syn Jana, lekarza, i Elżbiety z Kuźnickich.
Uczył się w gimnazjum w Petersburgu, a potem w Archangielsku.
Po rewolucji w Rosji (1917) z rodziną powrócił do kraju.
Ukończył gimnazjum w Zgierzu (1922) i studia medyczne na Uniwersytecie Poznańskim, uzyskując dyplom lekarski (5 maja 1928). Specjalizował się w ginekologii i położnictwie.
Pracował jako asystent prof. Kowalskiego na Wydz. Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. Po śmierci ojca zamieszkał w Łodzi. Tam pracował w szpitalach. W 1932 r. otworzył prywatną praktykę w Zgierzu.
Podczas II wojny światowej zamieszkał w Zgierzu. Brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach ZWZ/AK.
Po opuszczeniu miasta przez Niemców zorganizował Szpital Miejski w budynku dawnej Kasy Chorych przy ul. Dąbrowskiego i został jego dyrektorem. Ciężko ranny w wyniku wypadku samochodowego pod Łowiczem (11 lutego 1947), leczył się w szpitalu w Łowiczu, klinice w Warszawie i w Zgierzu. Ze względu na stan zdrowia 31 grudnia 1952 r. zrezygnował ze stanowiska dyrektora szpitala. Do końca lat 50. pracował jako kierownik założonej przez siebie poradni chorób kobiecych przy ul. Dąbrowskiego.
Zmarł 13 lipca 1962r. i został pochowany na cmentarzu przy ul. P. Skargi w Zgierzu.
Odznaczony Medalem Niepodległości, w PRL otrzymał złoty Krzyż Zasługi
Żonaty z Marią N.
Jest patronem Szpitala Miejskiego w Zgierzu.
S. Mikołajczyk, w: www.miasto.zgierz.pl (dostęp 2 XII 2017); „Monitor Polski” 1937, nr 64; Polski Almanach Medyczny na rok 1956, Warszawa 1957.