Bojownikom niepodległości

Stanisław Piotr Borzęcki

(1895–1919)

Urodził się 10 kwietnia 1895 r. we Lwowie. Syn Tadeusza, urzędnika, i Gizeli z Czapczyńskich. Brat Kazimierza (zob.).
Student politechniki.
Przed wojną należał do Zw. Strzeleckiego.
Od sierpnia 1914 r. w Legionie Wschodnim. Po jego rozwiązaniu we wrześniu zmobilizowany do armii austro-węgierskiej. Służył w 30 pp.
Zwolniony z armii austro-węgierskiej, przeszedł do Legionów Polskich. Służył w 3 baterii 1 part LP. W końcu marca 1917 r. w magazynie i warsztatach pułku. Absolwent szkoły podchorążych 1 part (21 maja-23 lipca 1917).
Po kryzysie przysięgowym we wrześniu 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej i przydzielony do 30 pp.
Od 1 listopada 1918 r. jako podoficer uczestniczył w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom na odcinku I. Ranny 17 listopada. Nie wyleczony całkowicie, powrócił do służby. Awansował na ppor. piech.
Poległ 11 marca 1919 r. w Gródku Jagiellońskim. Pochowany na cmentarzu Obrońców Lwowa w katakumbach (filar VII).
Pośmiertnie odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl. i Medalem Niepodległości oraz awansowany na por.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 93/1938
Źródła

J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; Dla Ciebie Polsko!, „Panteon Polski” nr 25/1926; „Monitor Polski” nr 93/1938; Obrona Lwowa 1-22 listopada 1918 t. 3, Lwów 1939; W obronie Lwowa i wschodnich Kresów. Polegli od 1-go listopada 1918 do 30-go czerwca 1919 r., Lwów 1926; J. Wereszyca [D. Łomaczewska], Przewodnik po cmentarzu Obrońców Lwowa, Warszawa 1989.