Stanisław Romuald Higier

Urodził się 2 kwietnia 1894 r. w Warszawie. Syn Henryka, lekarza, i Heleny z Rothbergów. Ukończył gimnazjum Jana Kreczmara w Warszawie (1910 r.). Jeden z założycieli Zw. Młodzieży Postępowej, potem członek Zw. Młodzieży Postępowo-Niepodległościowej, współzałożyciel „Promienia” w Warszawie, a potem „Filarecji”. Studiował medycynę na uniwersytecie w Genewie (1913-1914). W czasie I wojny światowej od 1915 r. należał do POW ps. „Łagodny”. W latach 1914-1918 członek PPS, zaś w latach 1916-1917 członek Centralnego Komitetu Narodowego. Od grudnia 1915 r. studiował medycynę na Uniwersytecie Warszawskim. W 1918 r. zmienił wyznanie z mojżeszowego na rzymsko-katolickie. Od 27 listopada 1918 r. w WP. W stopniu pchor.. san. Służył m.in. w szpitalu wojskowym nr 4 PCK w Warszawie. 21 czerwca 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Ukończył Wydz. Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego (18 października1924 r.). Mieszkał w Warszawie. Pracował jako asystent w klinice neurologicznej Kazimierza Orzechowskiego oraz w ambulatorium na Solcu. Był publicystą m.in. z zakresu sztuki i krytyki, współpracował m.in. z „Wiadomościami Literackimi”, „Miesięcznikiem Sztuki”, „Kino i Teatr”. „Pro Arte”, „Wiedzą i Życiem”. „Polską Zbrojną”. Współzałożyciel Unii Narodowo-Państwowej, Polskiej Organizacji Wolności, w latach 1929-1937 członek zarządu Zw. Filaretów. Był także członkiem zarządu Polskiego Tow. Medycyny Społecznej. Autor prac specjalistycznych z dziedziny seksuologii. Podczas II wojny światowej był lekarzem sanitarnym 8 Ośrodka Zdrowia w Warszawie. Przesiedlony na teren getta. Zmarł wiosną lub wczesnym latem 1942 r. w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Parafialnym na Powązkach kwat. P. Odznaczony Krzyżem Niepodległości. Żonaty (od 16 VI 1921) z Martą Aleksandrą Łebkowską, małżeństwo to było bezpotomne.