Stanisław Urban

Urodził się 6 maja 1899 r. w Świątnikach pow. Jędrzejów. Syn Stanisława i Marii z Molędów.

Ukończył szkołę powszechną w Wodzisławiu (1910 r.), po czym w 1912 r. podjął naukę w czteroklasowym męskim progimnazjum w Jędrzejowie, które ukończył w 1914 r.

Podjął wówczas pracę jako pomocnik sekretarza gminy w Wodzisławiu i był tam zatrudniony do lipca 1918 r.

W czasie I wojny światowej od 1 czerwca 1916 r. należał do POW. Ukończył szkołę podoficerską, a w 1918 r. czteromiesięczny kurs instruktorski. 25 października 1918 r. wstąpił do Straży Obywatelskiej i brał udział w rozbrajaniu okupantów. Następnie był komendantem posterunku Straży Obywatelskiej, a potem policji.

Od 3 lipca 1919 r. w WP. Początkowo służył w 8 komp. baonu mostowego w Sandomierzu, a potem w Modlinie. W stopniu plut. Był szefem kancelarii i podoficerem rachunkowym komp. mostowej, w składzie której 10 lipca 1920 r. wyruszył na front. Walczył z bolszewikami na froncie litewsko-białoruskim. Następnie uczestniczył w tzw. „buncie” gen. Lucjana Żeligowskiego. 15 marca 1922 r. został szefem kancelarii baonu mostowego. 20 lipca 1922 r. w stopniu sierż. przeniesiony do rezerwy. Z dniem 1 lipca 1925 r. mianowany ppor. rez.

W niepodległej Polsce pracował jako sekretarz gminy w Wodzisławiu.

Był członkiem, a potem komendantem oddziału Zw. Strzeleckiego na terenie gminy. Pracował też w przysposobieniu wojskowym, a od 1 października 1925 r. był naczelnikiem OSP w Wodzisławiu.

W 1939 r. zmobilizowany do WP, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.

Wywieziony na podstawie listy nr 036/1 z 16 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.

Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na por..

Żonaty z Marią N., miał z nią córki Hannę i Halinę oraz synów Mariana i Zbigniewa.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.