Bojownikom niepodległości

Stanisław Wincenty Bielewicz

(1900–po 1933)

Urodził się 8 października 1900 r. w Gorlicach. Syn Jana i Rozalii z Jajków.

W czasie I wojny światowej od 8 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich. Służył w 1 komp. III baonu 1 pp LP. W listopadzie służył w komendzie placu w Jabłonkowie, po czym przydzielono go do drukarni państwowej pod zarządem NKN. Od maja w oddziale telefonicznym 4 pp LP. W jego składzie 15 lipca wyruszył na front. Podczas walk na Wołyniu w połowie grudnia został ranny, do marca 1916 r. przebywał w szpitalu. Potem służył w kadrze Legionów w Kozienicach, skąd 17 czerwca przeniesiono go do szpitala rezerwowego w Dęblinie. Awansował do stopnia kpr.

Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Talaborfalva.

Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej i wysłany na front włoski.

W niepodległej Polsce mieszkał w Krakowie. Był urzędnikiem.

Zmarł po 1933 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Źródła

J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; „Monitor Polski” nr 292/1933.