Bojownikom niepodległości

Stanisław Zygmunt Van Der Coghen

1890–1940

Urodził się 31 października 1890 r. w Dobromilu. Syn Stefana i Józefy z Richterów.

Ukończył I gimnazjum w Rzeszowie, po czym studiował na Wydz. Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego.

W czasie I wojny światowej 1 kwietnia 1915 r. powołany do armii austro-węgierskiej, ukończył szkołę jednorocznych ochotników medycznych w Linzu. Brał udział w walkach na froncie włoskim, gdzie w 1917 r. został ranny w nogę.

Od 23 listopada 1918 r. w WP. W stopniu ppor. san. służył w szpitalu zapasowym nr 8 w Krakowie, a od 27 grudnia 1919 r. w szpitalu epidemicznym w Wadowicach. Awansowany na por. plek., od 7 stycznia 1921 r. służył w kompanii zapasowej sanitarnej nr 5.

Zweryfikowany jako kpt. adm.-san. z 1 czerwca 1919 r., od 1 lipca 1922 r. pełnił służbę w szpitalu w Grudziądzu. Był członkiem wydz. superrewizji inwalidów DOK nr VII (1923, 1924). Dyplom lekarski uzyskał w 1927 r. Został wówczas lekarzem 7 baonu łączności. Awansowany 1 stycznia 1931 r. na mjr. lek., był naczelnym lekarzem 57 pp (1932, 1934). Następnie został przeniesiony w stan spoczynku.

W 1936 r. był naczelnym lekarzem Ubezpieczalni Społecznej w Chrzanowie. Potem zamieszkał w Poznaniu, gdzie był lekarzem naczelnym PKP.

W sierpniu 1939 r. zmobilizowany do WP, sprawował funkcję komendanta 702 szpitala wojennego. Po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Ostaszkowie.

Wywieziony na podstawie listy nr 051/2 z 27 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w Twerze.

Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na ppłk.

Żonaty z Joanną Rutkowską, miał z nią synów Jana Konstantego i Stanisława Bogdana (1 III 1915-1979).

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.

Źródła

J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 2, Warszawa 1999; Lista starszeństwa oficerów zawodowych korpusu sanitarnego 1934; Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego t. 2, Warszawa 2006; „Monitor Polski” nr 132/1931; Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na rok 1936, Warszawa 1936; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932.