Urodził się 12 maja 1895 r. w Warszawie. Syn Feliksa i Józefy Wandy z Korycińskich. Brat Edwarda Alfonsa Daniłło-Gąsiewicza (zob.), Feliksa Tomasza (zob.), Henryka Ludwika Daniłło-Gąsiewicza (zob.) i Tadeusza Ryszarda (zob.).
W czasie I wojny światowej od 8 stycznia 1915 r. w stopniu szer. w Legionie Puławskim. Od 29 czerwca 1915 do 1 stycznia 1916 r. kształcił się w Oficerskiej Szkole Piechoty w Czugujewie. Po jej ukończeniu 1 stycznia 1916 r. mianowany chor. piech., 2 października awansował na ppor. piech., a 17 stycznia 1917 r. na por. piecch.
Po 1918 r. w WP. W 1920 r. pełnił służbę w Wielkopolskiej Szkole Podchorążych.
Zweryfikowany jako kpt. geogr. z 1 czerwca 1919 r. Ukończył kurs topograficzny i do 1928 r. był wykładowcą w Oficerskiej Szkole dla Podoficerów w Bydgoszczy (1923, 1924) i Szkole Podchorążych Piechoty. Awansowany 1 stycznia 1928 r. na mjr. geogr., służył w Wojskowym Instytucie Geograficznym (1932, 1939). Od 1930 r. szef wydz. topograficznego. Awansowany 1 stycznia 1936 r. na ppłk. geogr. Funkcję tę zajmował do wojny.
Podczas kampanii 1939 r. po agresji sowieckiej z 17 września przeszedł na Węgry. Następnie przedostał się do Francji. Tam powołany do służby, był kierownikiem referatu geograficznego w sztabie Naczelnego Wodza. 3 maja 1940 r. awansował na płk. geogr. Po upadku Francji ewakuowany do Wlk. Brytanii. Tam pełnił funkcję szefa służby geograficznej WP (do 22 października 1946 r.). Po demobilizacji wyjechał do Południowej Rodezji, gdzie osiedlił się na stałe.
Zmarł 23 czerwca 1968 r. w Durbanie.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, złotym Krzyżem Zasługi z mieczami, złotym Krzyżem Zasługi i orderem Imperium Brytyjskiego 3 kl.
Żonaty z Wiktorią Wołk-Łaniewską, miał z nią syna Aleksandra i córkę Danutę zamężną Iwaszkiewicz.
J. Kuropieska, Z powrotem w służbie, Warszawa 1984; „Monitor Polski” nr 171/1933; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.