Stefan Adamiecki

Urodził się 26 września 1893 r. w Warszawie. Syn Stefana i Stefanii z Dobrzańskich.

Ukończył Szkołę Handlową Zgromadzenia Kupców w Warszawie i uzyskał maturę. W latach 1912–1915 studiował na Wydziale Chemii Politechniki Lwowskiej, a potem w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie.

W 1915 r. zmobilizowany do armii rosyjskiej, uczestniczył w walkach z Niemcami.

W 1917 r. wstąpił do I Korpusu Polskiego. Po jego demobilizacji w lipcu 1918 r. został internowany przez bolszewików w obozie w Iwanowie. Zwolniony w październiku, powrócił do kraju.

Wstąpił wówczas do tworzonego 1 pszwol, skąd po kilku dniach został przeniesiony do baterii artylerii konnej w DOGen Warszawa. W okresie od 1 grudnia 1919 do 15 czerwca 1920 r. był słuchaczem w Szkole Podchorążych Artylerii w Poznaniu. Po jej ukończeniu jako pchor. otrzymał przydział do 4 baterii 4 dak. Dowodził plut. i przejściowo baterią. 1 października 1920 r. mianowany ppor. art.

Brał udział w walkach z kawalerią Budionnego w bitwach pod Mikołajowem i Antoninem w sierpniu 1920 r. Jak we wniosku na order Virtuti Militari napisał dowódca dyonu mjr J. Dunin–Wąsowicz w bojach odznaczał się szybkością orientacji, zimną krwią i odwagą.

Zweryfikowany jako por. art. z 1 listopada 1920, do 1923 r. służył w 4 dak. Następnie był dowódcą baterii 11 dak. Od 1928 r. ponownie w 4 dak. 1 stycznia 1930 r. mianowany kpt. art. W 1934 r. objął stanowisko oficera mobilizacyjnego 12 pal. Wiosną 1939 r. był oficerem administracyjno–materiałowym pułku.

Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.

W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, dwukrotnie Krzyżem Walecznych i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie awansował (2007) na mjr. art.