Bojownikom niepodległości

Stefan Antonowicz

(1895–1940)

Stefan AntonowiczUrodził się 16 grudnia 1895 r. w m. Kichule pow. władysławowski. Syn Aleksandra i Józefy z Pacewiczów.

W 1913 r. ukończył szkołę handlową w Będzinie. Następnie podjął studia przyrodnicze na uniwersytecie w Genewie.Należał tajnego skautingu w Będzinie oraz do Związku Strzeleckiego w Genewie.

Powczas I wojny światowej w latach 1915–1918 służył w Polskiej Organizacji Wojskowej w Sosnowcu pod pseudonimem „Dzik”. Kierował szkołą podchorążych okręgu Vb.

W niepodległej Polsce od listopada 1918 r służył w Wojsku Polskim – był zastępcą ordynatora szpitala polowego nr 112/60. Po zakończeniu wojny przeniesiony do rezerwy. Zweryfikowany jako por. rez. plek. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r. W latach 1920–1924 studiował medycynę na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie do 1928 r. fizykę i chemię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. Pracował jako nauczyciel fizyki i chemii w Gimnazjum Męskim Zgromadzenia Kupców w Będzinie, od roku 1931 w gimnazjum im. J. Niemcewicza w Łowiczu. W latach 1928–1935 działacz Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. W roku 1939 r. zmobilizowany do WP.

Podczas kampanii wrześniowej 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku. Wywieziony z obozu na podstawie listy nr 042/2 z 20–22 kwietnia 1940 r., został zamordowany w lesie katyńskim.

Dwukrotnie żonaty: z Józefą N. oraz z Kazimierą z Grezejewskich, miał z nią syna Włodzimierza, inżyniera, i córkę Anną zamężną Zawadzką.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.

Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie awansowany na stopień kpt.(2007)

Źródła

H. Bagiński, U podstaw organizacji Wojska Polskiego 1908–1914, Warszawa 1935; W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863–1938 Słownik biograficzny t. 2, Mińsk Mazowiecki – Warszawa – Kraków 2011; J.B. Gliński, Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar drugiej wojny światowej t. 1, Wrocław 1997; Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2000; „Monitor Polski” 1931, nr 251; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.