Bojownikom niepodległości

Stefan Balicki

(1898–1940)

Urodził się 7 stycznia 1898 r. w Drohobyczu. Syn Jana i Marceli z Lewickich.

Ukończył sześć klas szkoły ludowej oraz wyższy kurs Szkoły Przemysłowej w Drohobyczu.

Od 1911 r. członek „Zarzewia”, a od 1913 r. Polskich Drużyn Strzeleckich.

W czasie I wojny światowej 8 sierpnia 1914 r. wstąpił do oddziałów strzeleckich i Legionów Polskich. Służył w 15 komp. 2 pp LP, w szeregach którego przeszedł kampanię karpacką. Od 15 kwietnia 1915 r. w 3 komp. późniejszego 4 pp LP. W jego składzie 15 lipca wyruszył na front. Ciężko ranny 2 sierpnia 1915 r. w bitwie pod Jastkowem, stracił prawą nogę. W lipcu 1916 r. chory, leczył się w klinice chirurgicznej II w Wiedniu. W następstwie ran w marcu 1917 r. zwolniony z Legionów.

Od listopada 1918 r. brał udział w walkach z Ukraińcami w obronie Lwowa. Od 26 marca 1919 r. był zastępcą dowódcy komp. ozdrowieńców w baonie zapasowym 4 pp leg, a od 10 września 1919 do końca wojny z bolszewikami służył w komp. sztabowej DOGen Kielce. Od maja 1921 r. uczestniczył w III powstaniu śląskim. W stopniu ppor. był oficerem broni w I baonie strzelców górnośląskich ps. „Topór”. 10 listopada 1921 r. w stopniu sierż. przeniesiony do rezerwy.

Wyjechał wówczas do Wilna, gdzie ukończył kurs matematyczno-przyrodniczy na Wojskowych Kursach Maturalnych im. mjr. W. Łukasińskiego. W grudniu 1923 r. zdał egzamin z zakresu sześciu klas gimnazjum.

Zamieszkał w rodzinnym mieście, gdzie od 1924 r. był właścicielem hurtowni tytoniu.

Współorganizator drohobyckich struktur Zw. Strzeleckiego, był jego instruktorem. Od 1928 r. prezes oddziału Zw. Podoficerów Rezerwy, członek Zw. Legionistów Polskich (w 1931 r. był prezesem w Drohobyczu), a od 1931 r. prezes Zw. Inwalidów Wojennych RP w Drohobyczu.

Podczas kampanii 1939 r. 27 września został aresztowany przez Sowietów w Drohobyczu i osadzony w miejscowym więzieniu. Potem przewieziony do Dniepropietrowska.

Wywieziony na podstawie listy nr 056/3 z początku maja 1940 r., wkrótce potem został zamordowany na terenie Ukrainy, zapewne w Kijowie.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.

Źródła

J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863-1938. Słownik biograficzny t. 3, Mińsk Mazowiecki-Warszawa-Kraków 2011; „Monitor Polski” nr 287/1931; Polski Cmentarz Wojenny Kijów-Bykownia. Księga cmentarna t. I, Warszawa 2015; VII Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916; Ukraiński ślad Katynia, Warszawa 1995.