Bojownikom niepodległości

Stefan Barutowicz

(1893–po 1932)

Urodził się 26 października 1893 r. w Rohatynie. Syn Henryka i Julii z Marynowskich.

Studiował prawo.

W czasie I wojny światowej 2 września 1914 r. wstąpił do Legionów Polskich. Od 1 października 1914 r. do 6 stycznia 1915 r. był żołnierzem 16 komp. 3 pp LP. Następnie w oddziale telefonicznym pułku. Wiosną 1917 r. w Komisariacie Werbunkowym Łowicz-Sochaczew.

Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Ukończył szkołę podoficerską, uzyskał stopień sierż. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Bustyahaza.

Po 1918 r. w WP. Służył w 3 psp.

Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., był oficerem w PKU Nisko z siedzibą w Łańcucie (1923, 1924). Potem przeniesiony w stan spoczynku.

Mieszkał w Milanówku.

Zmarł po 1932 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości i czterokrotnie Krzyżem Walecznych.

Źródła

J. Cisek, E. Kozłowska, Ł. Wieczorek, Słownik Legionistów Polskich 1914-1918 t. 1, Kraków, Warszawa, Zalesie Górne 2017; W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863-1938. Słownik biograficzny t. 4, Mińsk Mazowiecki-Warszawa-Kraków 2012; „Monitor Polski” nr 92/1932; Rocznik oficerski 1923, 1924.