Bojownikom niepodległości

Stefan Barylski

(1892–1961)

Stefan BarylskiUrodził się 1 lipca 1892 r.

Maturę uzyskał w gimnazjum w Petersburgu (1911 r.). Następnie odbył obowiązkową służbę wojskową w armii rosyjskiej w charakterze jednorocznego ochotnika w 13 puł. Mianowany w 1912 r. chor. kaw. i przeniesiony do rezerwy.

Wstąpił wówczas na Wydz. Przyrodniczy Uniwersytetu w Kijowie, po czym w 1913 r. przeniósł się na uniwersytet w Wiedniu.

W czasie I wojny światowej w sierpniu 1914 r. jako poddany rosyjski będąc w Berlinie został internowany. Zwolniony w 1916 r. przyjechał do Warszawy i wstąpił na Wydz. Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.

Brał udział w rozbrajaniu Niemców w listopadzie 1918 r., po czym automatycznie wstąpił do WP.

W stopniu uł. służył w 1 puł. Uczestniczył w walkach z Ukraińcami. W lutym 1919 r. skierowany przez II Oddz. Sztabu Generalnego na Suwalszczyznę. Brał udział w powstaniu sejneńskim przeciwko Litwinom. Walczył pod Czarniewem, pod Nettą i Sejnami. W grudniu 1919 r. powrócił do 1 puł. 9 marca 1920 r. mianowany ppor. kaw., brał udział w walkach z bolszewikami.

Zweryfikowany jako por. kaw. ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 r., w 1924 r. został przeniesiony do rezerwy.

W niepodległej Polsce mieszkał w Warszawie. Pracował jako urzędnik.

Członek rady Koła Dawnych Oficerów Pułku Ułanów Krechowieckich.

Zmarł 1 września 1961 r. w Warszawie.

Odznaczony dwukrotnie Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.

Źródła

W.K. Cygan, Żołnierze Niepodległości 1863-1938. Słownik biograficzny t. 4, Mińsk Mazowiecki-Warszawa-Kraków 2012; „Monitor Polski” nr 177/1938; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934.