Stefan Błaszczyk

Urodził się 8 września 1886 r. w Woli Czarnyskiej pow. Łask. Syn Wojciecha i Marianny z Sikorskich.

W czasie I wojny światowej w armii rosyjskiej, a następnie w I Korpusie Polskim. Po jego demobilizacji powrócił do kraju.

W niepodległej Polsce funkcjonariusz Policji Państwowej, od 1933 r. w Łodzi. W 1935 r. ukończył Normalną Szkołę Fachową dla Szeregowych PP w Mostach Wielkich. Powrócił wówczas do Łodzi. Awansowany w 1938 r. na st. posterunkowego, w tym też roku został przydzielony do VII komisariatu.

Podczas kampanii 1939 r. pełnił służbę w Komendzie m. Łodzi. Ewakuowany w kierunku wschodnim, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Ostaszkowie.

Wywieziony na podstawie listy nr 044 z 22 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w Twerze.

Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na aspiranta.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.