Stefan Bogusławski

Urodził się 2 marca 1895 r. w Wysokim Dworze na Kowieńszczyźnie. Syn Stefana i Leonii z Kościarkowskich.
Wychowywał się w Kijowie i Warszawie, gdzie przeniósł się z matką w 1900 r. Ukończył Szkołę Realną im. S. Staszica (1912 r.), po czym studiował medycynę na Uniwersytecie Jagiellońskim..
Od 1918 r. w WP. W składzie 36 pp brał udział w walkach z Ukraińcami. Z dniem 1 maja 1920 r. mianowany ppor. plek. Uczestniczył w wojnie z bolszewikami.
Awansowany 1 maja 1921 r. na por. plek., był młodszym lekarzem 55 pp odkomenderowanym na Uniwersytet Warszawski, w 1923 r. ukończył studia medyczne, uzyskując doktorat. Następnie powrócił do pułku. W latach 1924-1926 specjalizował się w neurologii na oddziale neurologicznym szpitala Centrum Wyszkolenia Sanitarnego oraz w klinice neurologicznej Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1926 r. ordynatoroddziału nerwowego 8 Szpitala Okręgowego w Toruniu. Awansowany 1 stycznia 1928 r. na kpt.. lek., z dniem 1 stycznia 1935 r. otrzymał stopień mjr. lek. Wiosną 1939 r. był starszym ordynatorem oddziału nerwowego.
Jednocześnie od 1931 r. lekarz-neurolog w przychodni kolejowej w Toruniu. Członek oddziału toruńskiego Polskiego Tow. Lekarskiego i Izby Lekarskiej Pomorskiej, działął społecznie w Domu i Teatrze Żołnierskim garnizonu toruńskiego.
Podczas kampanii 1939 r. komendant szpitala wojennego nr 803, wchodzącego w skład Armii „Pomorze”. Podczas bitwy nad Bzurą dostał się do niewoli niemieckiej. Był w niej komendantem szpitala dla rannych i chorych jeńców w Kutnie. W 1940 r. zwolniony z niewoli, do 1944 r. pracował jako asystent w klinice neurologicznej Szpitala Dzieciątka Jezus w Warszawie. Brał udział w tajnym nauczaniu studentów medycyny. Podczas powstania warszawskiego w sierpniu 1944 r. zorganizował punkt opatrunkowy. Wywieziony przez Niemców do obozu w Pruszkowie, pracował tam jako neurolog w ewakuowanym szpitalu.
W 1945 r. powróciłdo Torunia. Od 9 kwietnia do 9 czerwca pracował jako lekarz cywilny w Ubezpieczalni Społecznej i w Szpitalu Miejskim.
Powołany w stopniu ppłk. lek. do służby w LWP, był lekarzem-fizjoterapeutą w Zakopanem, a później szefem oddziału neurologicznego szpitala MON w Warszawie. Jednocześnie (w latach 1946-1948) adiunkt w klinice neurologicznej Uniwersytetu Warszawskiego. W 1949 r. przeniesiony do jednostki wojskowej, w której prowadził oddział neurologiczny. W marcu 1951 r. został komendantem szpitala MON (potem: Centralny Szpital MON) w Warszawie. Awansowany na płk. lek., w 1957 r. został ordynatorem oddziału neurologicznego tego szpitala. W 1965 r. przeszedł na emeryturę.
Przez 10 lat w dalszym ciągu pracował na pół etatu w przychodni wojskowej oraz przez kilka lat jako adiunkt w klinice neurologicznej 2 Centralnego Szpitala Klinicznego Wojskowej Akademii Medycznej w Warszawie.
Członek Polskiego Tow. Neurologicznego i komitetu redakcyjnego „Lekarza Wojskowego”.
Zmarł 15 października 1980 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.
Odznaczony Krzyżem Walecznych, Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi.
Żonaty dwukrotnie; z Anielą Franciszką Kochanowicz i Zofią Sikorską.