Stefan Fórmanowicz

Urodził się 15 kwietnia 1901 r. w Berlinie. Syn Szczepana i Eleonory z Niejackich. Brat Stanisława (zob.).

Po śmierci ojca z rodziną zamieszkał w Buku w Wielkopolsce Tam w latach 1907–1915 uczył się w szkole powszechnej. Następnie terminował u cukiernika J. Kandulskiego w Grodzisku.

Należał do skautingu w Buku (od 1912) i Grodzisku (od 1916). Członek „Sokoła” w Grodzisku oaz Polsko-Katolickiego Tow. Terminatorów.

Uczestnik powstania wielkopolskiego. Od 2 stycznia 1919 r. służył w komp. grodziskiej. Brał udział w walkach pod Rakoniewicami, Wolsztynem i Zbąszyniem. Od 9 stycznia w 6 komp. 1 pstrz wlkp. (potem: 55 pp).  Uczestniczył w walkach z Ukraińcami w okolicach Lwowa. Później chory, po rekonwalescencji służył w baonie zapasowym pułku. Prawdopodobnie w październiku powrócił na front. Walczył z bolszewikami. Podczas walk pod Mińskiem Mazowieckim 17 sierpnia 1920 r. był dwukrotnie ranny. Leczył się w szpitalu w Łodzi. Po rekonwalescencji zdemobilizowany.

W niepodległej Polsce pracował w Gostyniu (od 1929).

Członek Zw. Weteranów Powstań Narodowych RP 1914–1919 i członek Zw. Inwalidów Wojennych RP.

Podczas II wojny światowej aresztowany przez Niemców w Gostyniu, został zwolniony. Zamieszkał Buku, pracował w firmie Paula Müllera. Dwukrotnie aresztowany, po czym dzięki wstawiennictwu Müllera zwalniany.

Po II wojnie światowej był kierownikiem wydz. zdrowia i opieki społecznej w starostwie powiatowym (potem: Powiatowej Radzie Narodowej) w Gostyniu. Następnie zamieszkał w Koźminie i tam pracował jako kierownik wydz. gospodarki komunalnej i mieszkaniowej w Urzędzie Miasta i Gminy. W wieku 72 lat przeszedł na emeryturę.

Pracował społecznie jako kurator dla nieletnich przy Sądzie Rejonowym w Jarocinie.

Należał do ZBoWiD, przez kilka kadencji był sekretarzem koła w Koźminie.21 listopada 1967r . mianowany ppor.

Zmarł 26 kwietnia 1989 r. w Środzie Wlkp. i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Komunalnym przy ul. Nakielskiej kwat. IX/2.

Odznaczony Medalem Niepodległości i srebrnym Krzyżm Zasługi, w PRL otrzymał order Odrodzenia Polski 5 kl..

Żonaty (od 7 XII 1922) ze Stanisławą Stachowską, miał z nią synów Mariana Józefa (9 II 1923–28 II 1973) i Edwarda Adama.

Jest wymieniony na tablicy pamiątkowej powstańców wielkopolskich na cmentarzu w Środzie Wlkp.