Stefan Gabor

Urodził się 26 grudnia 1898 r. w Hanuszowcach na Spiszu. Syn Piotra i Agnieszki z Klimków. Brat Jana (zob.).

Z rodziną mieszkał w Starej Wsi Spiskiej, gdzie kształcił się w katolickiej szkole ludowej z węgierskim i słowackim językiem nauczania. Następnie wyjechał do Budapesztu, gdzie uczył się rzemiosła.

W czasie I wojny światowej w 1916 r. powołany do armii austro-węgierskiej, do jej zakończenia służył w Wiedniu.

Po powrocie do Starej Wsi Spiskiej, 6 listopada 1918 r., wraz z kilkoma kolegami, rozbroił posterunek żandarmerii węgierskiej i pełnił służbę porządkową (milicyjną), aż do wkroczenia Wojska Polskiego na Spisz. 13 stycznia 1919 r. opuścił Spisz wraz z wycofującymi się oddziałami WP i służył w Sromowcach w straży granicznej na linii Czorsztyn- Czerwony Klasztor. W marcu przeniesiony do 12 komp. 2 psp, a następnie w kwietniu do organizowanej  w Nowym Targu komp. spiskiej (4 komp. 2 psp). Z polecenia dr. Jana Bednarskiego przenosił na Spisz przez granicę polsko-czechosłowacką  ulotki propagandowe. W czasie jednej z wypraw został postrzelony w rękę i przez pięć tygodni leczył się w szpitalu w Nowym Targu. Po wyzdrowieniu służył w Legii Spisko-Orawskiej w Czarnym Dunajcu, aż do jej likwidacji.

W czasie akcji plebiscytowej na Spiszu, od początku lipca do końca sierpnia 1920 r., służył w  bojówce Tajnej Organizacji Wojskowej na linii Stara Wieś Spiska-Maciaszowce. Zajmował się ochroną polskich działaczy plebiscytowych oraz paraliżowaniem agitacji strony przeciwnej.

Po odwołaniu plebiscytu i podziału Spisza ponownie zgłosił się ochotniczo do WP. Jako kierowca służył w kolumnie samochodowej w Belwederze w Warszawie. Awansował do stopnia plut. Następnie w rezerwie.

Od 15 stycznia 1921 r. mieszkał w Nowym Targu. Pracował w magistracie, a od 1935 r. w Straży Pożarnej jako mechanik samochodowy i kierowca.

Po II wojnie światowej w 1945 r. zamieszkał w Zgorzelcu.

Zmarł 23 maja 1952 r. w Zgorzelcu i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Komunalnym przy ul. Słowiańskiej kwat. 16.