Bojownikom niepodległości

Stefan Gałyński

(1896–1970)

Urodził się 26 stycznia 1896 r. w Szczakowej. Syn Jana i Marii.

Absolwent gimnazjum, maturę uzyskał eksternistycznie w 1915 r. Jako student nadzwyczajny (bez matury) podjął studia na Uniwersytecie Lwowskim.

W czasie I wojny światowej od sierpnia 1914 r. w Legionach Polskich. Służył w 4 komp. 3 pp LP. Ukończył kurs dla podoficerów rachunkowych w szkole podoficerów II Brygady (29 marca 1916 r.).

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. pozostawał w 4 komp. 3 pp LP w Polskim Korpusie Posiłkowym. W grudniu przeniesiony do sądu polowego korpusu. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) 19 lutego został internowany przez Austriaków w Żurawicy. Po dwóch miesiącach uwolniony.

Wcielony do armii austro-węgierskiej zdezerterował, przedostając się na teren Królestwa Polskiego.

Od 1 listopada 1918 r. w WP. W 1922 r. ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Zweryfikowany jako kpt. KS z 1 czerwca 1919 r., był prokuratorem przy Wojskowym Sądzie Okręgowym I w Warszawie (1923), a w 1924 r. przy Najwyższym Sądzie Wojskowym. Awansowany 1 stycznia 1928 r. na mjr. aud., w 1928 r. jako referent pełnił służbę w Dep. Sprawiedliwości MSWojsk. Od 5 grudnia 1930 r. sędzia śledczy w Wojskowym Sądzie Okręgowym nr I. W sierpniu 1931 r. przeniesiony do Gabinetu ministra SWojsk. Awansowany 19 marca 1937 r. na ppłk. aud., wiosną 1939 r. był wiceprokuratorem Wojskowej Prokuratury Okręgowej nr I.

Podczas kampanii 1939 r. po agresji sowieckiej z 17 września przeszedł do Rumunii, gdzie został internowany. Wydany Niemcom, w latach 1941-1945 przebywał w oflagach VI E w Dorsten i VI B w Dössel.

Po wojnie mieszkał w Wlk. Brytanii. W 1959 r. awansował na płk. aud.

Działacz polityczny; w 1963 r. z ramienia Niezależnej Grupy Społecznej został członkiem III Rady RP, w której w 1967 r. objął funkcję przewodniczącego. Z funkcji tej ustąpił w lutym 1968 r., gdyż 25 stycznia został ministrem Bez Teki w gabinecie Aleksandra Zawiszy. Równocześnie od 28 października członek IV Rady RP z ramienia Ruchu Niezależnej Polityki Polskiej.

Zmarł 14 marca 1970 r. w Londynie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu South Ealing.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., trzykrotnie Krzyżem Walecznych i złotym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie otrzymał order Polonia Restituta 3 kl.

Żonaty z Marią N., miał syna.

Źródła

„Dziennik Polski, Dziennik Żołnierza” nr 67/1970; Kierownictwo obozu niepodległościowego na Obczyźnie 1945-1990, Londyn 1996; „Monitor Polski” nr 111/1931; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006.