Stefan Gumbrycht

Urodził się 6 sierpnia 1893 r. w Warszawie. Syn Aleksandra, urzędnika, i Wincentyny z Hermanów.

Ukończył sześć klas szkoły handlowej, po czym pracował w biurze polskiej firmy w Petersburgu.

W czasie I wojny światowej w 1914 r. wcielony do armii rosyjskiej. W końcu 1917 r. przeszedł do I Korpusu Polskiego w Rosji, w którym pełnił służbę w 1 dak. Po rozwiązaniu korpusu od lata 1918 r. należał do POW w Kijowie i Odessie ps. „Rossowski”. Na Kubaniu wstąpił do 4 DStrz gen. Lucjana Żeligowskiego. Przydzielony do I dyonu artylerii, w czerwcu 1919 r. z dywizją powrócił do kraju. Przeniesiony do 3 baterii 1 pap 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej, w jej składzie walczył z bolszewikami. W sposób szczególny wryróżnił się 2 czerwca 1920 r. w rejonie wsi Dzinosa i Krasnoje, kiedy jako konny zwiadowca pod silnym ogniem przeciwnika dostarczył szczegółowe o nim informacje, co umożliwiło zadanie ciężkich strat 502 pstrz i zmuszenie go do odwotu. 17 października 1921 r. w stopniu plut. został zdemoboilizowany.

Pracował w spółdzielni „Brygada” w Łodzi, potem jako biuralista w Banku Handlowo-Przemysłowym i u komornika w Warszawie.

Podczas II wojny światowej brał udział w działalności konspiracyjnej w szeregach Państwowego Korpusu Bezpieczeństwa. Uczestniczył w powstaniu warszawskim 1944.

Zmarł 4 września 1979 r. w Szczecinie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Centralnym kwat. 48C.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl. i Medalem Niepodległości.

Żonaty z Sabiną Wojdałą, miał z nią córkę Jadwigę (ur. 5 III 1924), pracownika umysłowego, i syna Aleksandra (ur. 24 VIII 1925), technika.