Urodził się 9 września 1884 r. w Komorowie pow. Ostrów Mazowiecka. Syn Rudolfa i Otylii z Kolosów. Brat Maksymiliana Witolda (zob.).
Pracował jako urzędnik.
Od 1903 r. członek PPS w Łodzi ps. „Michał”. W 1904 r. wyjechał do Zagłębia Dąbrowskiego, gdzie zajmował się kolportażem literatury socjalistycznej, a od 1905 r. tworzeniem „piątek” bojowych. Uczestnik wielu akcji bojowych m.in. zamachu na administratora kopalni w Niwce, wysadzeniu mostów kolejowych i niszczeniu sieci telegraficznych. W 1906 r. ukończył kurs instruktorów OB PPS w Krakowie. Po jego ukończeniu latem jako instruktor z ramienia Wydz. Bojowego PPS został skierowany do Płocka. Po rozłamie w partii (listopad 1906 r.) w PPS-Frakcji Rewolucyjnej. Od 1907 r. należał do „szóstki” bojowej Jana Kochanowskiego w Płocku ps. „Konrad”. Brał udział w akcjach bojowych m.in.w akcji na furgon pocztowy pod Staroźrebami (6 sierpnia 1907 r.). Aresztowany w końcu tego miesiąca przez władze rosyjskie, od 2 września więziony w X pawilonie warszawskiej cytadeli. Wiosną 1908 r. skazany na trzy lata zesłania do guberni jenisejskiej. Prawdopodobnie w 1912 r. powrócił do kraju.
Mieszkał w Gostyninie, a potem w Brześciu nad Bugiem.
W niepodległej Polsce pracował jako pisarz w majątku hr. Zamoyskich we Włodawskiem. W końcu lat 20. przywódca PPS we Włodawie. Później mieszkał w Płocku.
Zmarł po 1937 r.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości z mieczami.
S. Kalabiński, w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego t. 2, Warszawa 1987; G. Gołębiewski, Okoliczności śmierci Jana Kochanowskiego i Jana Gniazdowskiego oraz ich upamiętnienie w latach 1918-1938, „Notatki Płockie” nr 3/2000; „Monitor Polski” nr 64/1937; M. Sokolnicki, Walka Organizacji Bojowej Polskiej Partii Socjalistycznej w okręgu płockim w latach 1905-1911, „Notatki Płockie” nr 1/1997 .