Bojownikom niepodległości

Stefan Handke

(1898-po 1945)

Urodził się 23 marca 1898 r. w Pułtusku. Syn Huga i Matyldy z Zollerów.
W czasie I wojny światowej w Legionach Polskich. Służył w 3 pp LP.
Po 1918 r. w WP. Od 1 października 1922 r. kształcił się w Oficerskiej Szkole dla Podoficerów w Bydgoszczy (klasa kawalerii). Po jej ukończeniu 1 września 1924 r. mianowany ppor. kaw. Przydzielony do 24 puł, z dniem 1 września 1926 r. awansował na por. kaw., a 1 stycznia 1934 r. na rtm. kaw. Z dniem 30 kwietnia 1936 r. został przeniesiony do rezerwy.
Podjął wówczas służbę w Policji Państwowej. Mianowany nadkomisarzem, objął stanowisko komendanta powiatowego. Solidny dżentelmen, dobry komendant powiatowy – pisano o nim.
Podczas kampanii 1939 r. po agresji sowieckiej 21 września przeszedł na Litwę, gdzie został internowany. Po aneksji Litwy przez ZSSR od 13 lipca 1940 r. więziony przez Sowietów w obozie w Kozielsku. Od 2 lipca do 3 września 1941 r. przebywał w obozie w Griazowcu. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej i podpisaniu umowy Sikorski-Majski zwolniony, dotarł do Tockoje, gdzie wstąpił do Armii Polskiej w ZSSR.
Zmarł po 1945 r.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i dwukrotnie Krzyżem Walecznych.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 63/1933, 64/1937
Źródła

R. Litwiński, Korpus policji w II Rzeczypospolitej. Służba i życie prywatne, Lublin 2007; „Monitor Polski” nr 63/1933, 64/1937; S. Radomyski, Zarys historii Szkoły Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy klasa kawalerii 1922-1938, Warszawa 1938; Rocznik oficerów kawalerii 1930; Rocznik oficerski 1924, 1928, 1932.