Stefan Herzog

Urodził się 7 lipca 1899 r. w Kętach. Syn Franciszka i Heleny z Jędrzejowskich. Brat Franciszka Karola (zob.), Józefa (zob.) i Stanisława (zob.).
Ukończył szkołę powszechną w Osieku po czym od 1911 r. uczył się w gimnazjum w Wadowicach (ukończył trzy klasy, kolejne zdawał eksternistycznie w okresie wojny).
Należał do skautingu, a od 1914 r. do Zw. Strzeleckiego.
W czasie I wojny światowej w czerwcu 1915 r. wstąpił do Legionów Polskich. W stopniu szer. służył w 5 pp LP, był konnym łącznikiem w sztabie pułku, od 3 sierpnia 1916 r. pomocnikiem kancelaryjnym w warsztatach polowych I Brygady, zaś od 15 października w Komendzie Taborów LP. Dwukrotnie ranny: w nogę pod Kulikowiczami i w rękę pod Kościuchnówką. W 1917 r. ukończył kurs podoficerów rachunkowych w Warszawie.
Po kryzysie przysięgowym od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. Od 23 grudnia 1917 r. podoficer rachunkowy w żandarmerii polowej korpusu. Brał udział w przejściu II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918), podczas której dostał się do niewoli austriackiej. Internowany w Huszt.
Zwolniony z obozu w kwietniu, jako plut. został wcielony do armii austro-węgierskiej i skierowany do szkoły oficerów rezerwy w Opawie. W maju lub czerwcu skierowany do kadry 56 pp w Kielcach, wkrótce wysłany na front włoski. W październiku powrócił do kadry 56 pp.
Po rozkładzie Austro-Węgier od listopada 1918 r. w WP. Służył w 12 pp (b. austro-węgierski 56 pp). Od stycznia 1919 r. uczestniczył w walkach w rejonie Lwowa, od sierpnia służył na Śląsku Cieszyńskim, a potem walczył z bolszewikami.
Do 15 sierpnia 1921 r. był oficerem prowiantowym i gospodarczym pułku. Potem (do 19 lipca 1923 r.) w komisji gospodarczej 6 psp. Zweryfikowany jako por. adm. gosp. z 1 czerwca 1919 r. Następnie od 23 grudnia 1923 do 31 grudnia 1924 r. oficer prowiantowy 5 pac. Awansowany 15 sierpnia 1924 r. na kpt. adm. gosp., od 1 stycznia 1925 do 16 marca 1927 r. służył w Okręgowych Zakładach Mundurowych nr V w Krakowie, zaś potem do 3 kwietnia 1933 r. był płatnikiem 5 pac. Od 6 kwietnia 1933 r. kierownikm referatu cenzury wydz. pieniężnego w szefostwie intendentury OK nr V. W 1938 r. przeniesiony na analogiczne stanowisko do OK nr III.
Podczas kampanii 1939 r. po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Kozielsku.
Wywieziony na podstawie listy nr 029/1 z 13 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w lesie katyńskim.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości i srebrnym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie (2007) awansował na mjr. [jako Aleksandrin-Herzog!]
Żonaty z Leną N., małżeństwo to było bezpotomne.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie, jest wymieniony na tablicy poświęconej rodzinie Herzogów w kaplicy na Groniu Miłosierdzia w Zagórniku.