Stefan Holinkowski

Urodził się 13 marca 1894 r. w Żółkwi.
Studiował w Akademii Górniczej w Leoben. Należał do tajnej Armii Polskiej, a potem do PDS. Od 26 kwietnia 1913 r. komendant PDS w Leoben.
W czasie I wojny światowej w sierpniu 1914 r. wstąpił do oddziału J. Piłsudskiego i Legionów Polskich. Początkowo sekcyjny w III plut. 3 komp. I baonu, 27 grudnia został sierż. szefem. Później dowodził I plut. 1 komp. 1 pp LP. Przeszedł całą kampanię legionową. 1 stycznia 1917 r. otrzymał stopień chor. piech.
Po kryzysie przysięgowym we wrześniu 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej, w szeregach 12 DP walczył na froncie włoskim. Później przedostał się do kraju.
Po rozbrojeniu Austriaków w Krakowie 5 listopada 1918 r. wstąpił do WP. Tego też dnia został mianowany ppor. piech. ze starszeństwem z 1 marca. Przydzielono go wówczas do Krajowego Inspektoratu Zaciągu. Jednak stanowiska tego nie objął, gdyż wstąpił do formującego się 5 pp leg. Objął dowództwo plut. w 3 komp. Razem z nią wyjechał do Przemyśla, a od 20 listopada walczył z Ukraińcami we Lwowie i jego okolicach. 12 marca 1919 r. przeniesiony do 1 pp leg, otrzymał dowództwo 5 komp. Podczas walk z bolszewikami został 21 kwietnia ciężko ranny w Wilnie. Od 1 czerwca ponownie dowodził swoją komp. (z przerwą między 13 lipca a 18 sierpnia). Awansowany na por. piech., w okresie od 1 do 18 czerwca 1920 r. w zastępstwie dowodził II baonem 1 pp leg. Następnie ponownie stanął na czele swojej komp.
20 czerwca 1920 r. razem z dwoma komp. stoczył walkę z kawalerią Siemiona Budionnego. Ranny dwukrotnie pod Suchą Wolą, by nie opóźniać odwrotu rozerwał się granatem.
Pośmiertnie awansował na mjr. piech. (z dniem 1 kwietnia 1920 r.) oraz został odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i Krzyżem Walecznych.