Stefan Hubicki

Urodził się 18 marca 1877 r. w Pilicy na Kielecczyźnie. Syn Bolesława, ziemianina, i Marii ze Strzelbickich. Uczył się w gimnazjum humanistycznym w Częstochowie, gdzie wielokrotnie był karany za prace polityczno-oświatowe. W 1898 r. ukończył gimnazjum w Warszawie i wstąpił na Wydz. Lekarski Uniwersytetu Warszawskiego. Należał do grona założycieli organizacji „Spójnia”. W 1904 r. uzyskał dyplom lekarski. W latach 1905-1906 należał do III „Proletariatu” i był jego lekarzem. Współzałożyciel Polskiego Zw. Ludowego i redaktor pisma „Życie Gromadzkie” (1906-1907). Za tę działalność został aresztowany przez władze carskie. Zasądzony na rok więzienia w twierdzy, karę odbywał w Łomży (1 kwietnia 1911-28 lutego 1912). Uwolniony, pracował zawodowo. W czasie I wojny światowej zmobilizowany do armii rosyjskiej. Był komendantem czołówki chirurgicznej. 1 lipca 1917 r. wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji. Był tam członkiem rady sanitarnej i zastępcą naczelnika wydz. aprowizacyjnego twierdzy Bobrujsk. Jednocześnie należał do organizatorów i dowódców Ligi Wojennej Walki Czynnej, Zw. Broni i POW. Uczestniczył w akcji aresztowania gen. J. Dowbora-Muśnickiego (21/22 maja 1918), celem pchnięcia korpusu do walki z Niemcami. Po niepowodzeniu akcji pracował jako członek Komendy POW w wydz. mobilizacyjnym w Kijowie i Moskwie. Jesienią 1918 r. wysłany do Paryża, wszedł tam w skład Komitetu Narodowego Polskiego (członek komisji wojskowej i kierownik Biura Opieki nad Żołnierzem). W kwietniu 1919 r. z Armią Polską gen. Józefa Hallera powrócił z Francji do Polski. W stopniu mjr. lek. był szefem sanitarnym kolejno: twierdzy Grodno, 2 i 1 DP Leg, GO gen. Edwarda Rydza-Śmigłego, 3 Armii, Frontu Środkowego i od sierpnia 1920 r. - 2 Armii. Zweryfikowany jako płk lek. z 1 czerwca 1919 r., zajmował stanowisko szefa wydz. organizacyjnego Dep. Sanitarnego MSWojsk. 25 listopada 1925 r. uzyskał dyplom doktora wszechnauk lekarskich Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1926 r. komendant Wojskowej Szkoły Sanitarnej (potem: Centrum Wyszkolenia Sanitarnego) w Warszawie. Z dniem 1 stycznia 1928 r. awansował na gen. bryg. Wkrótce potem przeniesiony w stan spoczynku. Od września 1929 r. podsekretarz stanu w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej. W okresie od 4 grudnia 1930 do 13 maja 1934 r. minister Pracy i Opieki Społecznej w gabinetach Walerego Sławka, Aleksandra Prystora i Janusza Jędrzejewicza. Od 1935 r. komisarz ZUS w Warszawie. Członek Zw. Peowiaków; od 1929 r. prezes zarządu Okręgu Warszawa-Miasto, w latach 1930-1932 prezes Zarządu Głównego. Po kampanii 1939 r. wybrany na przewodniczącego Ogólnopolskiego Komitetu Opieki nad Uchodźcami. Przeszedł na Węgry, gdzie przez krótki okres czasu był internowany. Następenie wspólnie z YMCA organizował pomoc dla uchodźców. Równolegle w 1940 r. wspólnie z Julianem Piaseckim utworzył konspiracyjną organizację piłsudczykowską Obóz Polski Walczącej, która m.in. umożliwiła powrót marsz. Edwarda Rydza-Śmigłego do kraju. Po zajęciu Węgier przez Niemców w marcu 1944 r. wyjechał do Słowacji. Tam pracował jako lekarz w domu dla głuchoniemych. Na początku czerwca 1945 r. powrócił do Polski. Mieszkał w Białogonie koło Kielc, a potem w Sławkowie koło Olkusza. Tam pracował jako lekarz Ubezpieczalni Społecznej. W 1953 r. przeniósł się do Serocka, gdzie zajmował stanowisko kierownika ośrodka zdrowia i lekarza w Ubezpieczalni Społecznej. Zmarł 30 października 1955 r. w Serocku i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach kwat. A-10. Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Polonia Restituta 2 kl., Krzyżem Niepodległości z mieczami, dwukrotnie Krzyżem Walecznych. Żonaty z Heleną Paciorkowską (zob.), z którą miał syna Andrzeja, poległego w kampanii 1939 r., a potem z Anną Reginą z Boguszewskich Szeligowską (zob.). Jest patronem ulicy w Serocku.