Bojownikom niepodległości

Stefan Janik

(1896–po 1933)

Urodził się 5 sierpnia 1896 r. w Wadowicach. Syn Józefa i Jadwigi z d. Pomietło.

Pracował jako stolarz.

W czasie I wojny światowej od 3 sierpnia 1914 r. w oddziale J. Piłsudskiego i Legionach Polskich. Służył w 1 pp LP, a potem w 1 puł LP.

Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. w Polskim Korpusie Posiłkowym. W listopadzie przebywał w stacji zbornej w Przemyślu, a potem w stopniu kpr. w kadrze kawalerii Dowództwa Uzupełnień korpusu w Bolechowie. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańczą (15/16 lutego 1918) internowany przez Austriaków w Bustyahaza.

Zwolniony, został wcielony do armii austro-węgierskiej. Służył w 2 pdrag, z którego zdezerterował.

Po 1918 r. w Wojsku Polskim. Od sierpnia 1919 r. w kadrze 2 pszwol.

W niepodległej Polsce pełnił zawodową służbę wojskową. Uzyskał stopień chor. Służył w 5 puł. W 1933 r. pozostawał w stanie spoczynku.

Mieszkał w Białymstoku. Pracował jako urzędnik.

Zmarł po 1933 r.

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Źródła

„Monitor Polski” nr 292/1933.