Stefan Jażdżyński

Urodził się 25 marca 1886 r. w Piotrkowie. Syn Antoniego i Rozalii z Sobczyków. Brat Bronisława (zob.) i Mieczysława (zob.) i Wacława (zob.).

Od 1897 do 1904 r. uczęszczał do Szkoły Handlowej w Łodzi. Należał do PPS ps. „Bund”. Aresztowany w 1905 r. (wg Encyklopedii Wojskowej w 1907 r.) za działalność rewolucyjną, został skazany na zesłanie do Czelabińska. Zbiegłszy z zesłania na teren zaboru austriackiego, podjął tam pracę zawodową. Był magazynierem w Sierszy Wodnej (obecnie część Trzebini) koło Chrzanowa.

W 1909 r. był zastępcą naczelnika „Sokoła” w Sierszy. Ukończył dwa kursy podoficerskie w „Sokole”, a w 1914 r. szkołę oficerską.

W czasie I wojny światowej 14 sierpnia 1914 r. objął dowództwo plut. 7 Stałej Drużyny „Sokoła”, z którą na początku września przybył do Krakowa. Wcielony z nią do 2 pp LP jako dowódca I plut. 8 komp. 30 września wyjechał na front karpacki. Odznaczył się w bitwie pod Mołotkowem i 11 listopada mianowano go chor. piech. Chory, od 1 stycznia 1915 r. przebywał w szpitalu rezerwowym nr 1 w Wiedniu. Dopiero 7 maja (wg akt personalnych – 1 kwietnia) przydzielono go do IV baonu 2 pp LP (potem: baon uzupełniający kpt. Tadeusza Terleckiego). 10 maja baon ten wcielono do formowanego 4 pp LP. W pułku tym objął dowództwo I plut. 9 komp. 15 lipca w jego szeregach wyruszył na front. Awansowany 20 sierpnia na ppor. piech., 1 listopada otrzymał dowództwo 12 komp. 23 września 1916 r. mianowany por. piech. ze starszeństwem z 1 lipca. Po kryzysie przysięgowym 12 sierpnia 1917 r. zwolniony z Legionów.

Powrócił wówczas do cywilnej pracy, a jednocześnie od 13 sierpnia był komendantem obwodu POW w Chrzanowie.

1 listopada 1918 r. rozpoczął w Chrzanowie formowanie komp., która weszła w skład 4 pp leg. 15 listopada awansowany przez gen. Bolesława Roję na kpt. piech. ze starszeństwem z 1 stycznia. 4 grudnia objął dowództwo III baonu 4 pp leg, z którym 11 kwietnia 1919 r. wyjechał na front litewsko-białoruski. Od 11 sierpnia do 10 października przebywał w szpitalu w Krakowie, a potem na urlopie. Od 11 października aż do końca działań wojennych dowodził baonem zapasowym 4 pp leg. 21 lipca 1920 r. awansował na mjr. piech. z dniem 1 kwietnia.

Od 18 stycznia do 21 lutego 1921 r. przebywał na kursie informacyjnym dla wyższych dowódców. Następnie do 27 maja był w zastępstwie inspektorem piechoty DOGen Kielce. Zweryfikowany jako mjr piech. z 1 czerwca 1919, od 28 maja 1921 aż do 20 marca 1930 r. dowodził (początkowo jako p. o.) 4 pp leg. Równocześnie w okresach od 18 lutego do 19 sierpnia 1922 i od 3 lutego do 4 maja 1928 r. przebywał na kursach dowódców pułków w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie. Z dniem 15 sierpnia 1924 r. awansował na ppłk. piech. Przeniesiony na stanowisko komendanta placu w Wilnie (31 marca-21 września 1930), po krótkotrwałym przydziale do 2 DP Leg (22 września-3 grudnia 1930), powrócił do Wilna na zajmowane uprzednio stanowisko. Piastował je do 29 kwietnia 1931 r., po czym od 30 kwietnia do 30 sierpnia pozostawał w dyspozycji dowódcy OK nr III. Ze względu na stan zdrowia 31 sierpnia 1931 r. przeszedł w stan spoczynku.

Później przez pewien czas pracował jako komisarz rządowy w Radomiu.

Zmarł 21 września 1938 r. w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojsk Polskich w Kielcach.

Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., trzykrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi, pośmiertnie otrzymał order Polonia Restituta 4 kl.

Żonaty z Marią z Chlebowskich, miał z nią synów Tadeusza (ur. 25 VIII 1914) i Wiesława (9 IX 1920–26 VII 1998), literata, Jerzego Bogumiła oraz córkę Janinę (ur. 15 VII 1918) zamężną Marszałkiewicz.