Urodził się w 1885 r. prawdopodobnie w Warszawie. Syn Józefata i Izabeli.
Ukończył szkołę elementarną, po czym pracował jako pomocnik murarski, a potem murarz.
Od 1904 r. należał do Organizacji Bojowej PPS w dzielnicy wolskiej ps. „Błyskawica”. Brał udział w wielu akcjach bojowych m.in. w zabójstwie rewirowego przy zbiegu ul. Obozowej i Młynarskiej oraz w zamachu bombowym na oddział żandarmerii przy ul. Wroniej (23 czerwca 1905 r.) podczas demonstracji protestacyjnej przeciwko sądowi nad Stefanem Okrzeją. W drugiej połowie roku aresztowany przez władze rosyjskie, został osadzony na Pawiaku. Zagrożony aresztowaniem, dwukrotnie podejmował próby ucieczki. Uwolniony przez PPS jako jeden z 10 więźniów zagrożonych karą śmierci (23/24 kwietnia 1906 r.). Wyprawiony nielegalnie do Krakowa, wkrótce został tam aresztowany przez władze austriackie. Przez dwa lata przebywał w więzieniu. Podjął nieudaną próbę ucieczki, w czasie której został pobity przez strażników. Ciężkie przeżycia więzienne sprawiły, że zapadł na nieuleczalną chorobę psychiczną.
W niepodległej Polsce mieszkał w Warszawie. Pozostawał pod opieką rodziny.
Zamordowany przez Niemców w czasie powstania warszawskiego w sierpniu lub wrześniu 1944 r.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości z mieczami.
B. Gadomski, w: Słownik Biograficzny Działaczy Polskiego Ruchu Robotniczego t. 2, Warszawa 1987; H. Kiepurska, Warszawa w rewolucji 1905–1907, Warszawa 1974; „Monitor Polski” nr 93/1937.