Urodził się 27 sierpnia 1892 r. w majątku Szlasy-Łozina koło Przasnysza. Syn Juliusza i Wandy z Uszyńskich.
Ukończył sześć klas gimnazjum oraz dwa lata szkoły rolniczej.
W 1911 r. wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Członek PPS i „Sokoła”. W 1914 r. powrócił do kraju.
W czasie I wojny światowej od 10 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionach Polskich. Służył w II plut. 2 szw. 2 puł LP. Brał m.in. udział w szarży pod Rokitną (13 czerwca 1915 r.). W 1917 r. przeniesiony do szw. km.
Po kryzysie przysięgowym w Legionach od września 1917 r. kontynuował służbę w 2 puł LP w ramach Polskiego Korpusu Posiłkowego. W następstwie przejścia II Brygady przez front pod Rarańcżą (15/16 lutego 1918) 19 lutego internowany przez Austriaków w Synowódzku.
Zwolniony w sierpniu 1918 r., powrócił do kraju.
Od listopada 1918 r. w WP. Służył w szw. konnym żandarmerii rtm. Henryka Tarło, przekształconym w I dyon 3 psk. Walczył z Ukraińcami i bolszewikami. W 1920 r. awansował na rtm. kaw.
Zweryfikowany jako rm. kaw. z 1 czerwca 1919 r., służył jako dowódca szw. 5 psk. Od czerwca 1927 r. dowódca szw. zapasowego 26 puł. 1 stycznia 1927 r. awansował na mjr. kaw. W kwietniu 1928 r. został kwatermistrzem pułku. Od sierpnia 1929 r. zastępca dowódcy 6 puł. 1 stycznia 1930 r. awansował na ppłk. kaw. 28 stycznia 1931 r. wyznaczony na dowódcę tego pułku. 19 marca 1937 r. awansował na płk. kaw.
Podczas kampanii 1939 r. na czele 6 puł brał udział w bitwie nad Bzurą, a potem przedostał się do Warszawy. Po utworzeniu Zbiorczej BK (23 września) objął funkcję zastępcy dowódcy 14 puł. Po kapitulacji załogi stolicy (28 września) dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał do 1945 r. m.in. w oflagu VII A w Murnau. W 1947 r. powrócił do Polski.
Powołany do czynnej służby w LWP, pozostawał bez przydziału. Następnie w rezerwie.
Zmarł 24 stycznia 1991 r. w Warszawie i został pochowany na tamtejszym Cmentarzu Wojskowym na Powązkach kwat. A-5.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 4 i 5 kl., Krzyżem Niepodległości, orderem Polonia Restituta 5 kl., pięciokrotnie Krzyżem Walecznych.
Żonaty, miał córki Lidię (ur. 1923) i Jadwigę (ur. 1925).
P. Bauer, B. Polak, Armia „Poznań” w wojnie obronnej 1939, Poznań 1983; L. Głowacki, Obrona Warszawy i Modlina na tle kampanii wrześniowej 1939, Warszawa 1985; „Monitor Polski” nr 132/1931; Rocznik oficerów kawalerii 1930; Rocznik oficerski 1923, 1924, 1928, 1932; R. Rybka, K. Stepan, Rocznik oficerski 1939, Kraków 2006; S. Rostworowski, Nie tylko Pierwsza Brygada t. 1, Warszawa 1993; E. Tomkowiak, w: Kawalerowie Virtuti Militari 1792-1945 t. II (1914-1921) cz. 2, Koszalin 1993.