Urodził się 2 września 1878 r. w Golubiu. Syn Władysława, nauczyciela, i Ewy z Chrapkiewiczów.
Uczył się w Chełmnie, gdzie w 1899 r. uzyskał maturę. Studiował medycynę w Lipsku (jeden semestr w roku akademickim 1904-1905 w Monachium) i w 1905 r. uzyskał dyplom lekarski.
W 1907 r. zamieszkał w Krotoszynie, gdzie pracował kolejno na stanowiskach lekarza kolejowego, lekarza Kasy Chorych, lekarza szkolnego i lekarza ubogich. Był ordynatorem w Szpitalu Miejskim, a także praktykował prywatnie.
W 1914 r. zmobilizowany do armii niemieckiej, służył w niej do 25 marca 1916 r.
Od 1 stycznia 1919 r. uczestniczył w powstaniu wielkopolskim. Następnie (do 1 września 1921 r.) w WP. Służył kolejno w szpitalu wojskowym w Krotoszynie, Łucku, Biedrusku i ponownie w Krotoszynie. Następnie w rezerwie. Zweryfikowany jako mjr rez. lek.
W listopadzie 1939 r. wyrzucony przez Niemców z mieszkania, mieszkał w lokalu zastępczym, nie zaprzestając praktyki.
Zmarł 25 września 1944 r. w Krotoszynie i tam został pochowany.
Odznaczony Medalem Niepodległości.
Żonaty z Julią z Makrwitzów, miał z nią córki Janinę (1910-1976), absolwentkę filozofii, Izabelę (ur. 1913) zamężną Dziekońską oraz synów Władysława (1911-1944), lekarza poległego podczas powstania warszawskiego i Bogdana (ur. 1917), lekarza.
J.B. Gliński: Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów ofiar II wojny światowej t. 2 (Warszawa 1999); Rocznik oficerski 1923, 1924; Monitor Polski nr 167/1932.