Bojownikom niepodległości

Stefan Łakota

(1887-1940)

Urodził się 26 lipca 1887 r. w Tarnowie. Syn Antoniego i Stefanii z Guzikiewiczów.

Uczył się w gimnazjum w Tarnowie.

Należał do Polskich Drużyn Strzeleckich ps. „Tadeusz Truskawiecki”. Członek Wydziału XIV PDS w Tarnowie oraz dowódca III plut. Uzyskał stopień podoficera plut.

W czasie I wojny światowej zmobilizowany do armii austro-węgierskiej. Służył w 57 pp, był dwukrotnie ranny.

W niepodległej Polsce funkcjonariusz policji. Służbę pełnił na terenie województwa krakowskiego m.in. w Ciężkowicach, Szebniach, Łajscach (1919-1929). Następnie służył w komendzie powiatowej w Nowym Sączu. W 1932 r. posiadał stopień st. przodownika.

Podczas kampanii 1939 r. ewakuowany w kierunku wschodnim, po 17 września dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Szepietówce, a potem w Ostaszkowie.

Wywieziony na podstawie listy nr 020/4 z 9 kwietnia 1940 r., wkrótce potem został zamordowany w Twerze.

Odznaczony Medalem Niepodległości, pośmiertnie (2007) awansował na aspiranta.

Żonaty z Zofią Haykowską, miał synów Karola i Adama oraz córki Wandę zamężną Banachową i Martę.

Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 293/1932
Źródła

H. Bagiński, U podstaw organizacji Wojska Polskiego 1908-1914, Warszawa 1935; J. Giza, Nowosądecka lista katyńska, Nowy Sącz 2009; Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego t. 1, Warszawa 2006; „Monitor Polski” 1932, nr 293.