Bojownikom niepodległości

Stefan Łannicki

(1891-1983)

łannicki stefanUrodził się 27 października 1891 r. Syn Józefa i Józefy Natalii z Burdynowskich.

Ukończył sześć klas szkoły średniej, po czym wstąpił do Szkoły Mechaniczno-Technicznej Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda w Warszawie. W czerwcu 1917 r. ukończył jej Wydział Mechaniczny.

Od 1911 r. członek Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego ps. „Poznańczyk”. W sierpniu 1913 przebywał na kursie oficerskim w Stróży, zaś w lipcu 1914 r. w krakowskich Oleandrach.

W czasie I wojny światowej 3 sierpnia 1914 r. przydzielony do II plut. 1 komp. kadrowej (potem 1 komp. III baonu 1 pp LP), w jej składzie 6 sierpnia wyruszył w pole. Ranny w głowę, stracił oko. Do Warszawy powrócił w stopniu sierż. Od 5 sierpnia 1915 r. w baonie warszawskim Polskiej Organizacji Wojskowej, z którym 29 sierpnia dołączył do I Brygady. Ze względu na słaby wzrok zwolniony z Legionów. Służył w POW.

W niepodległej Polsce pracował jako inspektor Powszechnego Zakładu Ubezpieczeń Wzajemnych w Wilnie i Płońsku.

Działacz Związku Strzeleckiego – od lipca 1931 r. prezes powiatowy. Członek Związku Legionistów Polskich (Koło b. Żołnierzy 1 P.P. LP).

W 1935 r. mieszkał w Radomiu, a w 1939 r. w Warszawie.

Po II wojnie światowej mieszkał w Piastowie koło Warszawy.

Zmarł 29 marca 1983 r. w Warszawie. Pochowany na tamtejszym Cmentarzu Parafialnym na Powązkach kwat. 222..

Odznaczony Krzyżem Niepodległości.

Żonaty z Weroniką N., miał syna Janusza (1928-1979).

Informacja o przyznaniu odznaczenia
Monitor Polski nr 235/1933
Źródła

„Dziennik Urzędowy Ministerstwa Oświaty” 1953, nr 10; T. Kasprzycki, Kartki z dziennika oficera I Brygady, Warszawa 1934; J.M. Majchrowski, Pierwsza Kompania Kadrowa. Portret oddziału, Kraków 2014; „Monitor Polski” 1933, nr 235; Sprawozdanie Zjazdu Delegatów Pracowników P.Z.U.W. w dniu 1 października 1929 roku, „Nasze Sprawy” 1929, nr 1-2.