Stefan Leonidas Bock

Urodził się 3 lutego 1894 r. w Warszawie. Syn Jakuba i Zofii ze Żmudowskich. Ukończył wydz. agronomiczny szkoły E. Ronthalera w Warszawie (1912 r.), po czym studiował w Wyższej Szkole Ziemiańskiej w Wiedniu. Członek Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Wiedniu. Wybuch I wojny światowej zastał go w Warszawie, skąd, jako obywatel austriacki, został wysiedlony do Moskwy. Tam pracował m.in. jako nauczyciel. W październiku 1918 r. powrócił do kraju. Od listopada 1918 r. w WP. Służył w 36 pp. Ukończył Szkołę Podchorążych w Warszawie i z dniem 1 listopada 1919 r. otrzymał stopień ppor. piech. Od grudnia 1919 r. dowodził plut. 4 pp leg. Brał udział w walkach z bolszewikami, był dwukrotnie ranny. W styczniu 1921 r. przeniesiony do rezerwy. Z dniem 19 marca 1939 r. awansował na por. rez. piech. Podjął wówczas studia na Wydz. Leśnym SGGW w Warszawie i tam w czerwcu 1925 r. uzyskał dyplom inżyniera leśnika. Pracował zawodowo jako nadleśniczy; na początku lat 30. w Nadleśnictwie „Grodzisko” w Zagórzu (obecnie część Kłobucka), ostatnio w Grabownie pow. Wyrzysk. 20 września 1939 r. znalazł się w Krakowie i podjął działalność konspiracyjną w Organizacji Orła Białego. Został kierownikiem sekretariatu odcinka cywilnego tej organizacji. Wysłany jako pierwszy kurier na Węgry z zadaniem nawiązania kontaktu z polskimi placówkami w Budapeszcie (26 września), 9 października wrócił do Krakowa. Używał ps. „Kozioł”. Następnie przeniósł się do Warszawy. Tu był organizatorem archiwum Oddz. II Komendy Głównej ZWZ/AK ps. „Gajowy”. Poległ w sierpniu 1944 r. podczas powstania warszawskiego. Odznaczony Krzyżem Walecznych i Medalem Niepodległości.