Urodził się 18 marca 1898 r. w Leszczkowie pow. Sokal. Syn Stanisława i Stefanii z Lewandowskich.
Od 1913 r. należał do Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”.
Ukończył prywatne gimnazjum we Lwowie.
W czasie I wojny światowej od 6 sierpnia 1914 r. w oddziałach strzeleckich i Legionie Wschodnim. Po jego rozwiązaniu (21 wrzesnia) w Legionach Polskich. Przydzielony do 3 pp LP, brał udział w kampanii karpackiej, podczas której 22 lutego 1915 r. został ranny. Leczył się w szpitalu, a potem przebywał w Domu Uzdrowieńców LP w Kamieńsku. W końcu lipca przydzielony do 6 komp. 6 pp LP; uzyskał stopień kpr. Ranny 5 lipca 1916 r. podczas bitwy pod Kościuchnówką, leczył się w szpitalu Czerwonego Krzyża w Radomiu.
Po kryzysie przysięgowym w Legionach we wrześniu 1917 r. wcielony do armii austro-węgierskiej.
Od 31 października 1918 r. uczestniczył w obronie Lwowa przeciwko Ukraińcom. Należał do I załogi Szkoły Sienkiewicza, później służył w oddziale samochodowym. Po wyparciu przeciwnika z miasta przeszedł do I baonu 1(?) pstrz lwowskich. Od 22 lutego 1919 r. w 24 pp. Wyróżnił się podczas odpierania ukraińskich ataków pod Lasowem (26 czerwca 1919).
Jako dowódca plutonu kaemów odznaczył się w walkach na froncie ukraińskim. 26 czerwca 1919 r. pod Lasowem, w krytycznej chwili, kiedy nieprzyjaciel przypuścił huraganowy atak, ppor. Łomnicki wystawił kaem i celnym ogniem odpierał szturm, wstrzymał impet wroga, a następnie wyskoczył z okopów i zmusił Ukraińców do ucieczki. Po południu tego dnia ppor. Łomnicki jeszcze raz powstrzymał napór wroga, umożliwiając wycofanie się baonu i następny kontratak.
Mianowany 1 listopada 1919 r. ppor. piech., dowodził plut. i komp. W szeregach tego pułku walczył także z bolszewikami.
Zweryfikowany jako por. piech. z 1 czerwca 1919 r., był oficerem 24 pp. 28 lutego 1923 r. przeniesiony do rezerwy. Już 15 listopada 1924 r. jako oficer rezerwy powołany do służby czynnej, powrócił do 24 pp. W 1925 r. ukończył kurs w Centralnej Szkole Strzelniczej w Toruniu. W latach 1926-1931 był oficerem Brygady KOP „Wołyń”. Przemianowany na oficera służby stałej (por. piech. z 1 lipca 1919 r.) i awansowany 1 stycznia 1931 r. na kpt. piech., od 31 sierpnia służył w 68 pp. 31 maja 1932 r. przeniesiony w stan spoczynku.
Był osadnikiem wojskowym w Chrasku pow. Łuck. Pracował społecznie jako tamtejszy prezes Kasy Stefczyka.
Podczas kampanii 1939 r. dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku.
W kwietniu lub maju 1940 r. zamordowany w Charkowie.
Odznaczony orderem Virtuti Militari 5 kl., Krzyżem Niepodległości i czterokrotnie Krzyżem Walecznych, pośmiertnie (2007) awansował na mjr.
Jego pamięci poświęcono tablicę w katedrze polowej WP w Warszawie.
K. Banaszek, W.K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000; Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, Warszawa 2003; „Monitor Polski” 1931, nr 111; Obrona Lwowa 1-22 listopada 1918 t. 3, Lwów 1939; Rocznik oficerski 1923, 1924; Rocznik oficerski rezerw 1934; VII Lista strat Legionów Polskich, Piotrków 1916.