Stefan Longin Izdebski

Urodził się 15 marca 1897 r.
W okresie I wojny światowej służył w Legionach Polskich (1 part LP).
Od listopada 1918 r. w WP. Ukończył szkołę podchorążych. Brał udział w walkach z bolszewikami.
Zweryfikowany jako por. art. z 1 czerwca 1919 r., służył w 1 pap leg. Ukończył kurs dla młodszych oficerów artylerii w Toruniu. Z dniem 1 stycznia 1927 r. awansował na kpt. art. W tym też roku został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu. Po odbyciu praktyki w 8 pac i 39 pp, w latach 1930-1932 studiował w WSWoj w Warszawie. Po ukończeniu studiów od 1 listopada 1932 r. służył w 6 pac. W 1933 r. przeniesiony został do Inspektoratu Armii gen. Juliusza Rómmla. Z dniem 1 stycznia 1934 r. awansował na mjr. dypl. art. W tym też roku objął funkcję wykładowcy w katedrze operacyjnej służby sztabów WSWoj w Warszawie. Od 1938 r. dowodził I dyonem 8 pal. 19 marca 1939 r. awansował na ppłk. dypl. art. Następnie został szefem sztabu 12 DP.
Na tym stanowisku wziął udział w kampanii 1939 r. Uczestniczył w walkach z Niemcami w rejonie Iłży i na Lubelszczyźnie. Po rozproszeniu dywizji przedzierał się w grupie oficerów w kierunku Lwowa. Ujęty przez Sowietów, był więziony w łagrze. Po podpisaniu umowy Sikorski-Majski (30 lipca 1941 r.) uwolniony. We wrześniu wstąpił do Armii Polskiej w ZSSR, obejmując stanowisko dowódcy artylerii dywizyjnej 5 DP. Ewakuowany z Rosji do Iranu, a potem na Bliski Wschód. W 1943 r. awansował na płk. dypl. art. Dowodził m.in. 4 pal 5 KDP. W 1946 r. pozostawał w rezerwie oficerów łącznikowych 2 Korpusu Polskiego.
Po demobilizacji zamieszkał w Wlk. Brytanii.
Zmarł 25 czerwca 1975 r.
Odznaczony Krzyżem Niepodległości, trzykrotnie Krzyżem Walecznych, złotym Krzyżem Zasługi z mieczami i srebrnym Krzyżem Zasługi.
Żonaty z Anną Skawińską.