Stefan Okrzeja

Urodził się 3 kwietnia 1886 r. w Dębem Wielkim pow. Mińsk Mazowiecki. Syn Walentego, robotnika, i Heleny z Cieślińskich.

Od dzieciństwa mieszkał w Warszawie. W wieku 10. lat podjął naukę w dwuklasowej szkole miejskiej. Po jej ukończeniu uczęszczał na dodatkowe lekcje i komplety.

Z powodu trudnych warunków materialnych podjął pracę zawodową jako malarz kwiatów na naczyniach emaliowanych w zakładach „Labor”. Następnie był ślusarzem w fabryce naczyń emaliowanych „Wulkan”.

Prawdopodobnie od 1904 r. należał do PPS ps. „Witold”. Był członkiem Kół Bojowych Samoobrony Robotniczej. Podczas manifestacji PPS 3 sierpnia 1904 r. niósł sztandar partyjny, który po ataku policji zdołał uchronić przed utratą. Pod koniec roku wszedł w skład Warszawskiego OKR PPS. Ponownie był chorążym podczas antywojennej demonstracji na Lesznie (28 października). Został wówczas pobity i poraniony przez policję. Uczestnik zbrojnej manifestacji PPS na pl. Grzybowskim (13 listopada); również na niej sprawował funkcję chorążego. Był dowódcą jednej z dwóch pierwszych grup bojowych PPS, będących częścią Organizacji Spiskowo–Bojowej. Na jej czele 26 marca 1905 r. wziął udział w zamachu na oberpolicmajstra Karla Nolkena. Podczas ataku bombowego na VII cyrkuł policji przy ul. Wileńskiej 9 został ranny i ogłuszony, a w efekcie po walce aresztowany. Uwięziony w X pawilonie warszawskiej cytadeli, był sądzony przez Wojskowy Sąd Okręgowy w Warszawie (13–23 czerwca 1905) i skazany na karę śmierci.

Stracony 21 lipca 1905 r. na stokach warszawskiej cytadeli.

Pośmiertnie odznaczony orderem Polonia Restituta 3 kl. i Krzyżem Niepodległości z mieczami.

Rodziny nie założył.

Jest patronem osiedla w Bełchatowie, ulic w Aleksandrowie Kujawskim, Aleksandrowie Łódzkim, Bartoszycach, Będzinie, Białej Podlaskiej, Biskupcu, Błoniu, Bełchatowie, Będzinie, Bogatyni, Bolesławcu, Brzezinach, Bydgoszczy, Bystrzycy Kłodzkiej, Chojnowie, Chrzanowie, Ciechanowie, Czeladzi, Częstochowie, Dąbrowie Górniczej, Drawsku Pomorskim, Elblągu, Gdyni, Giżycku, Gliwicach, Gołdapi, Gorlicach, Gorzowie Wielkopolskim, Gubinie, Jarosławiu, Jasieniu, Jastrzębiu–Zdroju, Jaworznie, Jeleniej Górze, Jędrzejowie, Kamiennej Górze, Karpaczu, Katowicach, Kątach Wrocławskich, Kielcach, Kłodzku, Kobyłce, Koszalinie, Krakowie, Krasnymstawie, Krośnie, Kudowie–Zdroju, Kutnie, Legnicy, Legionowie, Lesznie, Lęborku, Lipianach, Lipnie, Luboniu, Lublinie, Łebie, Łodzi, Łukowie, Mikołowie, Mińsku Mazowieckim, Mysłowicach, Niemczy, Olkuszu, Olsztynie, Ostrowi Mazowieckiej, Ostrzeszowie, Ośnie Lubuskim, Oświęcimiu, Otwocku, Piasecznie, Piekarach Śląskich, Pile, Płocku, Poznaniu, Przemyślu, Raciborzu, Radomiu, Rumii, Rzeszowie, Sandomierzu, Sanoku, Siedlcach, Sierpcu, Skarżysku–Kamiennej, Skorogoszczu, Sochaczewie, Sopocie, Sosnowcu, Stalowej Woli, Stargardzie, Strzelinie, Szczecinie, Szklarskiej Porębie, Tarnowskich Górach, Tczewie, Toruniu, Trzebiatowie, Ustroniu Morskim, Wałbrzychu, Warszawie, Włocławku, Wolbromiu, Wrocławiu, Wyszkowie, Zamościu, Zduńskiej Woli, Zgorzelcu, Zielonce, Złocieńcu, Żarach i Żyrardowie.

Podczas II wojny światowej jego imię nosił III baon OW PPS w Warszawie, 28 DP AK i I baon rezerwowego pp 106 DP AK. Był patronem ulicy w Gniewie i Zgierzu, szkół powszechnych w Radomiu i Sosnowcu, Szkoły Zawodowej w Otwocku, Szkoły Podstawowej nr 117 w Warszawie, Zakładów Przemysłu Wełnianego w Bielsku–Białej, Powiatowej Spółdzielni Pracy Usług Skórzanych w Piotrkowie, Spółdzielni Pracy Stolarzy i Tapicerów w Wieluniu, Włókienniczej Spółdzielni Pracy w Zelowie, spółdzielni pracy w Otwocku i sanatorium w Otwocku, statku pasażerskiego (1951–1967).